...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Podobnie jak nowy SAXON, bez pierdolenia, klasycznie i cudownie!



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Afterlife:
1. In The Beginning (01:31)
2. End Of Illusions (03:48)
3. Under A Black Crown (04:00)
4. Afterlife (03:45)
5. Dead Man's Eyes (03:24)
6. Mortal (04:04)
7. Toxic Waves (03:36)
8. Waterwar (03:42)
9. Justice Will Be Mine (04:35)
10. Shadow World (03:22)
11. Life Among The Ruins (04:06)


CD 2 - Lifelines:
1. Cold Desire (03:59)
2. Root Of Our Evil (04:02)
3. Curse The Night (03:34)
4. One World (04:24)
5. It's All Too Much (05:11)
6. Dying To Live (04:51)
7. The Flood (03:56)
8. Lifelines (09:54)
9. Interlude (02:43)
10. In The End (03:23)



https://www.youtube.com/watch?v=vmiJqf3ppWw



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Cóż można napisać o takiej płycie jak „Powerslave”? To wydawnictwo kultowe, jedna najbardziej zasłużonych pozycji w katalogu światowego heavy metalu. IRON MAIDEN w tym przypadku wspiął się na wyżyny. Oprócz genialnej okładki, album zawiera muzykę, która odbiła się szerokim echem i w sumie nie ma się czemu dziwić – to wyjątkowa płyta i tyle!

Marcin Magiera


Album „Powerslave” to dogmat w świecie metalu. Nie tylko tego klasycznego spod znaku NWOBHM. Ten longplay zainspirował rzeszę późniejszych czołowych reprezentantów gatunku, a materiał zawarty na krążku był coverowany zarówno w studiu jak i na scenie setki, jeśli nie tysiące razy przez legiony innych wykonawców. Nawet pewnego rodzaju wtórność między poszczególnymi kompozycjami została tak sprytnie zamaskowana, że nie sposób jej nie zauważyć bez dokładnego wskazania palcem. Album jest szczególnie ważny dla polskich fanów grupy: to właśnie na trasie promującej „Powerslave” grupa po raz pierwszy dotarła z koncertami do kraju nad Wisłą.

Patryk Pawelec


Do płyty Powerslave mam stosunek wręcz emocjonalny. No bo proszę sobie wyobrazić czym dla nastoletniego fana rockowej muzyki mógł być pierwszy „zachodni” album w domowej kolekcji. W dodatku kupiony za horrendalne pieniądze, po całorocznym oszczędzaniu. Zdecydowanie była to bardzo dobra inwestycja. Iron Maiden aktualnie prezentował szczytową formię. Cała ich koncepcja heavy metalu sprawdziła się w 100%. Utwory nie tylko kipiały energią ale też były przebojowo melodyjne. Komiksowa otoczka z Eddiem w roli głównej dopełniała całości. Aha jeszcze świetnie wymyślone logo. Wszystko się toczyło jakby według dobrze napisanego biznes planu. Za wszystkim stał Steve Harris wielki fan Wishbone Ash i UFO i to jest słyszalne na pierwszych płytach Maiden. Powerslave jest pozbawiona słabych punktów. W całości wciągająca, od wspaniałego, odlotowo wojowniczego Aces High do monumentalnego Rime Of The Ancient Mariner, który jest dowodem że Harris jest niezwykle inteligentnym i oczytanym twórcą „metalowych” numerów.

Witold Żogała


Jeśli zaczepisz na ulicy długowłosych ubranych w czarne T-shirty ludzi i spytasz o czasy świetności Maiden większość z nich wskaże czas od przybycia do odejścia Dickinsona. Oczywiście im późniejszy okres rozważamy, tym zdania te będą bardziej podzielone. Bo a to ktoś będzie kręcił nosem na klawisze na 7th son, albo na wypalenie twórcze na no prayer. Ale na pewno każdy będzie darzył estymą cztery pierwsze albumy tego okresu. Powerslave to mocny przedstawiciel twórczości zespołu. A takie nieśmiertelne hity jak otwierające płytę aces high i 2 minutes to midnight należą do klasyki i sam zespół nie wyobraża sobie koncertu bez nich. Grupa ewidentnie była na fali. Co zresztą poskutkowało monumentalną trasą i rejestracją na niej genialnej koncertówki. Ja do swoich ulubieńców zaliczę również dwa kawałki wieńczące płytę. Choć lubię też i wyluzowane back in the vilage czy flash of the blade, instrumental z kolei jest w porządku.

Piotr Spyra


Dla fanatyka Iron Maiden będzie to kolejna boska płyta ulubieńców. Dla antagonisty kolejny twór podobny do poprzednich i następnych. A dla mnie jest to po prostu świetny, brawurowo zagrany krążek, typowy dla New Wave Of British Heavy Metal.

Woland



..::TRACK-LIST::..

1. Aces High 4:32
2. 2 Minutes To Midnight 6:03
3. Losfer Words (Big 'Orra) 4:15
4. Flash Of The Blade 4:05
5. The Duellists 6:07
6. Back In The Village 5:02
7. Powerslave 7:11
8. Rime Of The Ancient Mariner 13:39



..::OBSADA::..

Bass - Steve Harris
Drums - Nicko McBrain
Guitar - Adrian Smith, Dave Murray
Vocals - Bruce Dickinson




https://www.youtube.com/watch?v=Xg9aQvjMS60



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Cóż można napisać o takiej płycie jak „Powerslave”? To wydawnictwo kultowe, jedna najbardziej zasłużonych pozycji w katalogu światowego heavy metalu. IRON MAIDEN w tym przypadku wspiął się na wyżyny. Oprócz genialnej okładki, album zawiera muzykę, która odbiła się szerokim echem i w sumie nie ma się czemu dziwić – to wyjątkowa płyta i tyle!

Marcin Magiera


Album „Powerslave” to dogmat w świecie metalu. Nie tylko tego klasycznego spod znaku NWOBHM. Ten longplay zainspirował rzeszę późniejszych czołowych reprezentantów gatunku, a materiał zawarty na krążku był coverowany zarówno w studiu jak i na scenie setki, jeśli nie tysiące razy przez legiony innych wykonawców. Nawet pewnego rodzaju wtórność między poszczególnymi kompozycjami została tak sprytnie zamaskowana, że nie sposób jej nie zauważyć bez dokładnego wskazania palcem. Album jest szczególnie ważny dla polskich fanów grupy: to właśnie na trasie promującej „Powerslave” grupa po raz pierwszy dotarła z koncertami do kraju nad Wisłą.

Patryk Pawelec


Do płyty Powerslave mam stosunek wręcz emocjonalny. No bo proszę sobie wyobrazić czym dla nastoletniego fana rockowej muzyki mógł być pierwszy „zachodni” album w domowej kolekcji. W dodatku kupiony za horrendalne pieniądze, po całorocznym oszczędzaniu. Zdecydowanie była to bardzo dobra inwestycja. Iron Maiden aktualnie prezentował szczytową formię. Cała ich koncepcja heavy metalu sprawdziła się w 100%. Utwory nie tylko kipiały energią ale też były przebojowo melodyjne. Komiksowa otoczka z Eddiem w roli głównej dopełniała całości. Aha jeszcze świetnie wymyślone logo. Wszystko się toczyło jakby według dobrze napisanego biznes planu. Za wszystkim stał Steve Harris wielki fan Wishbone Ash i UFO i to jest słyszalne na pierwszych płytach Maiden. Powerslave jest pozbawiona słabych punktów. W całości wciągająca, od wspaniałego, odlotowo wojowniczego Aces High do monumentalnego Rime Of The Ancient Mariner, który jest dowodem że Harris jest niezwykle inteligentnym i oczytanym twórcą „metalowych” numerów.

Witold Żogała


Jeśli zaczepisz na ulicy długowłosych ubranych w czarne T-shirty ludzi i spytasz o czasy świetności Maiden większość z nich wskaże czas od przybycia do odejścia Dickinsona. Oczywiście im późniejszy okres rozważamy, tym zdania te będą bardziej podzielone. Bo a to ktoś będzie kręcił nosem na klawisze na 7th son, albo na wypalenie twórcze na no prayer. Ale na pewno każdy będzie darzył estymą cztery pierwsze albumy tego okresu. Powerslave to mocny przedstawiciel twórczości zespołu. A takie nieśmiertelne hity jak otwierające płytę aces high i 2 minutes to midnight należą do klasyki i sam zespół nie wyobraża sobie koncertu bez nich. Grupa ewidentnie była na fali. Co zresztą poskutkowało monumentalną trasą i rejestracją na niej genialnej koncertówki. Ja do swoich ulubieńców zaliczę również dwa kawałki wieńczące płytę. Choć lubię też i wyluzowane back in the vilage czy flash of the blade, instrumental z kolei jest w porządku.

Piotr Spyra


Dla fanatyka Iron Maiden będzie to kolejna boska płyta ulubieńców. Dla antagonisty kolejny twór podobny do poprzednich i następnych. A dla mnie jest to po prostu świetny, brawurowo zagrany krążek, typowy dla New Wave Of British Heavy Metal.

Woland



..::TRACK-LIST::..

1. Aces High 4:32
2. 2 Minutes To Midnight 6:03
3. Losfer Words (Big 'Orra) 4:15
4. Flash Of The Blade 4:05
5. The Duellists 6:07
6. Back In The Village 5:02
7. Powerslave 7:11
8. Rime Of The Ancient Mariner 13:39



..::OBSADA::..

Bass - Steve Harris
Drums - Nicko McBrain
Guitar - Adrian Smith, Dave Murray
Vocals - Bruce Dickinson




https://www.youtube.com/watch?v=Xg9aQvjMS60



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Słowaccy magowie czarnego heavy metalu w trzeciej odsłonie, czyli „Krupinské ohne”. Dla niektórych zespołów to najważniejsza płyta i świadczy o ich kreatywności. A czy Malokarpatan przeszedł pomyślnie test „trójki” – postaram się w telegraficznym skrócie opisać.

Powiem tak: po pierwszym odsłuchu cisnąłem płytę na półkę i nie miałem ochoty do niej wracać. Po pierwszym utworze „V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož”, który trwa ponad 13 minut stwierdziłem, że coś mi tu nie gra. Za dużo wątków, z których każdy prowadził donikąd. Cała płyta wleciała jednym uchem i drugim wyleciała. Czar prysnął jak bańka mydlana, a myślałem, że po tak doskonałym „Nordkarpatenland” będzie już tylko lepiej.

Po czasie stwierdziłem, że dam jej drugą, a nawet trzecią szansę. I całe szczęście, bo zacząłem powoli dostrzegać jej urok! Po krótkim intro i gitarowym rzeźbieniu powoli rusza karawana ze swoim Magnatem. Chór, gitara akustyczna, diabelski wyziew na pogłosie, a wszystko zmierza w kierunku Bathory za czasów „Hamerheart”. Z czasem nabiera rozpędu, zmienia kierunek jazdy i wjeżdża na dwór księcia, gdzie zabawa trwa w najlepsze.

„Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva” to speed metal skrojony według pradawnej receptury, która została opracowana w latach ’80 (nad całą płytą unosi się diabelska aureola wspaniałych lat ’80). Ach te cudowne riffy i spokojne melodie wplecione gdzieś w środku utworu. „Na černém kuoni sme lítali firmamentem”, czyli podróż na czarnym koniu po niebiosach. Krótki wstęp na syntezatorze, kilka uderzeń w tarabany i ruszyli z kopyta jak stado dzikich koni po lesie. Takie galopady to ja kocham, a ten kawałek w szczególności z miłym dla ucha przerywnikiem, który kojarzy mi się z … czymś błogim.

„Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách”, czyli zastała nas już noc na Štangarígelských wzgórzach. I znów ten upiorny dźwięk syntezatora, który raczej nie wróży nic dobrego. Tutaj leśni ludzie poszli bardziej w kierunku melodyjnego black metalu i to łykam jak pierwsze płyty Quorthona. I powoli zbliżamy się do końca płyty – „Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli”. Pali się cały Krupin, ogień trawi wszystko, co napotka na swej drodze i to jest chyba ten moment, gdzie muszę przyznać, że to jest najlepszy utwór na płycie. Świetne wokalizy począwszy od recytacji, a skończywszy na dziwnych zaśpiewach (sam się złapałem na próbie nucenia pod nosem Krupinskie ohne łłeeeeoooooooo).

Nie będę się tutaj dłużej rozwodził nad zawartością tego krążka, płyta jednak mi weszła i zapewne zostanie jeszcze na długo w moim odtwarzaczu. Na zakończenie dodam, że album brzmi jakby został nagrany gdzieś na łonie natury. Wszystko brzmi bardzo surowo i naturalnie. Analogowe brzmienie bez dodatku polepszaczy, konserwantów, spulchniaczy czy innych cudów techniki. Po prostu czyste BIO.

Malokarpatan udowodnił, że stać ich na napisanie świetnej muzyki, którą otacza mgiełka tajemniczości. Leśni ludzie ze Słowacji potrafią w black metal z heavy metalowym zacięciem. Polecam.

Pianka na piwku



Słowacy z MALOKARPATAN po raz kolejny udowadniają, że doskonale czują esencję i ducha prawdziwego black metalu. Tego z lat osiemdziesiątych, gdy podziały gatunkowe nie były jeszcze tak wyraźne, a od monotonnego piłowania na jednej strunie i nieustannej kanonady blastów ważniejsze było tworzenie sugestywnego klimatu. Nie to, że czepiam się dzisiejszej kondycji gatunku - cieszę się wszelako, że działają zespoły, które tak wiernie hołdują tradycji, a jednocześnie tworzą coś nowego i do tego z każdym albumem potwierdzają swą unikalną tożsamość. "Krupinské Ohne" jest czymś znacznie więcej, niż sumą swych składowych. W końcu znajdziemy tu nieco starego Bathory, szczyptę upiornej atmosfery kultowego Tormentor czy Mortuary Drape, gdzieniegdzie bezpośrednie skojarzenia z naszym rodzimym Katem i nie dające się uniknąć porównanie z pochodzącym z podobnego kręgu kulturowego Master's Hammer. Koniec końców jest to jednak MALOKARPATAN - który dziś już nie powinien zostać pomylony z jakąkolwiek inną hordą - nagrywający zajebisty album koncepcyjny skąpany w sosie lokalnego folkloru. Mniam.

Debiutanckie "Stridžie Dni" nacechowane były surowizną i pijacką atmosferą słowackiej wsi, następujący po nich "Nordkarpatenland" to dla odmiany zestaw heavymetalowych szlagierów z całą masą świetnych riffów odnoszących się do złotych lat gatunku. Trzeci, tegoroczny album wydaje się być na pierwszy rzut oka zgrabnym kompromisem między tymi dwoma podejściami, a jednocześnie błędem byłoby zaszufladkowanie go w ten sposób. Postawię sprawę jasno - to materiał zdecydowanie bardziej rozbudowany i monumentalny od poprzednich, a zarazem najlepszy w dorobku grupy. Różnice widać już na wierzchu - tylko pięć utworów i to nierzadko obracających się w okolicach 10 minut czasu trwania (!). Łatwo można było to spieprzyć - nie będzie odkryciem Ameryki, jeśli powiem, że ta charakterystyczna mieszanka black/heavy/speed metalu najlepiej sprawdza się w krótszych formach. A jednak się udało!

Otwierający całość "V Brezových Hájech Poblíž Babinej Zjavoval Sa Nám Podsvetný Velmož" (tytuły kompozycji jak zwykle są fenomenalne) w pierwszych minutach naznaczony jest silnym piętnem "Twilight of the Gods" wiadomo kogo. Podniosłe chóry stanowią świetną inaugurację do przygody, w jakiej właśnie zaczyna uczestniczyć słuchacz, a w tle wybrzmiewają szarpnięcia za struny gitary klasycznej. Zgodnie z informacją w dołączonej do albumu książeczce - i to z nią w ręku polecam słuchać tego albumu - przenosimy się do Krupiny, gdzie w XVII wieku dotarła burza prześladowań rzekomych czarownic, w wyniku której na stosach spłonęło kilkadziesiąt kobiet. Kolejne kompozycje to wędrówka poprzez mroczne knieje i zaułki tegoż regionu, gdzie pod osłoną nocy gromadzą się wiedźmy by spiskować z diabłem i odprawiać swoje rytuały. Historię pokazaną w tekstach utworów śledzimy z ich perspektywy i widzimy na przykład, jak zakopują w grobie korzeń mandragory, coby ten potem służył im w przeprowadzaniu aktów czarnej magii. Całość kończy się oczywiście poprzedzonymi torturami procesem. Krupińskie ognie płoną, ale duch zakazanej wiedzy przetrwa jeszcze długo w podziemiu i dzikich lasach...

I w takim właśnie tonie utrzymane są "Krupinské Ohne". Muzyka i teksty tworzą nierozerwalną całość i choć same kompozycje są oczywiście świetne same w sobie, to po stokroć zyskują gdy zanurzymy się w snutą przez zespół opowieść. Długi czas trwania utworów dobrze wkomponowuje się w to podejście i pozwala tekstom nieśpiesznie płynąć. Pojawiające się znacznie częściej niż dotychczas folkowe przerywniki pełnią funkcję introdukcji jakiegoś dziejącego się w tle wydarzenia, niejednokrotnie decydując o zmianie miejsca akcji.

Jeśli chodzi o same kompozycje, to album jest bardzo spójny, równy i zdecydowanie do słuchania w całości, co nie powinno dziwić w przypadku takiego konceptu. We wspomnianym już otwieraczu, zdecydowanie najbardziej wielowątkowym i rozbudowanym, początkowo nie do końca podobały mi się przejścia między poszczególnymi partiami - brakowało mi czegoś w rodzaju "flow", niezachwianej płynności, jednak z bookletem w ręku całość nabiera sensu i składa się do kupy. Ten utwór, podobnie jak wieńczący całość "Krupinské Ohne Poštyrikráte Teho Roku Vzplanuli" z dziarskimi zaśpiewami w refrenie (oraz świetnym wstępem wyjętym rodem z czeskiego Młota na czarownice z 1969, który nawiasem mówiąc polecam w ramach lektury uzupełniającej), to dwa spoiwa które łatwo z automatu wyróżnić, jednak to co jest pomiędzy ani trochę nie odstaje poziomem. Świetny jest więc i "Ze Semena Viselcuov Čarovný Koren Povstáva", chyba najbardziej "skoczny" i przebojowy ze wszystkich utworów, z fenomenalną solówką przechodzącą w doomową, opatrzoną sabbathowskim riffem końcówkę. W podobnie entuzjastycznym tonie mogę wyrazić się o "Filipojakubskiej Nocy Na Štangarígelských Skalách", zaczynającej się bardzo klimatycznie i naznaczonej romantycznym duchem paktu z diabłem, by potem zamienić się w dynamiczny utwór naznaczony riffami spod znaku Celtyckiego Mrozu. Zaprawdę równa jest to płyta, bez słabego momentu. 48 minut mija jak z bicza strzelił!

MALOKARPATAN, choć już pierwszym albumem pokazał prawdziwą klasę, swoją trójką potwierdza, że jest jednym z czołowych przedstawicieli współczesnego black metalu, a już na pewno jednym z bardziej rozpoznawalnych. Dokładnie tak - mimo że czysto muzycznie można tu snuć akademickie rozważania o dominacji rasowego heavy czy speed metalu - to pod względem pierwotnej esencji goście wyciskają 100% i są znacznie bardziej autentyczni niż cała zgraja "prawdziwych" zespołów. Dla mnie jest to czysta bomba i niezmiernie ciekawi mnie, w jakim kierunku panowie pójdą na kolejnej płycie.

Deathhammer



Malokarpatan established itself as a force to be reckoned in the true metal underground with Nordkarpatenland released back in 2017 and I was expecting great things with their followup. Due to their departure of their lead singer, someone else from their own lineup filled the spot so no cohesion problem there. I had the chance to see them live when they played the Covenant Festival in Montréal and it just confirmed that there’s something special going on with the Slovakian band. I’ve been listening to this album for months now and it will be hard to beat as far as 2020 releases are concerned. There’s nothing I didn’t like here.

They’re playing what could be hastily described as black/heavy metal but all in all, they’re fairly unique in both spirit and execution. That mix of elements created one of my favorite combination of styles since Demontage’s The Principal Extinction. In theory, it might be easy to combine both the atmospheric grasp of black metal and the power of heavy metal riffs and leads but it’s not that simple. There’s the same uncompromising approach to songwriting in Krolok, their “pure” black metal twin brother. Both don’t have to choose being atmosphere and fun, catchy riffing. Anyhow, “Flying Above Ancient Ruins” is also worth your time and has the best artwork for black metal of the decade done by the same artist as Krupinksé Ohne.

They also made things harder for themselves by writing longer songs than before and packing them to the brim. That album has half the songs for the same duration but the mastering and the editing made the record an exploratory and massive masterpiece. We often talk about the third album of a band is important and it’s the case here. I feel it establishes their sound better than ever.

To diversify their classic Czechoslovakian sound recalling Master’s Hammer or Root, Malokarpatan includes a fair share of prog rock recalling Yes or Rush, some folky Slavic overtones and classical music (such as the intro of the album) and it’s wonderful. At times, it feels like listening to a grown up version of Opeth. The leads and riffs flow well, the keyboards are conveniently arranged and placed within the songs. The vocals are cavernous, mysterious and evokes the ugly beauty of Slovakian haunted forests. There’s some clean vocals here and there but the heavy metal aspect of the band is built within the instrumental aspect of their identity.

Unlike most bands trying their hands at long songs or at mixing metal genres together, their transitions between the slow and the fast, the heavy and the light are done effortlessly. The fourth song “Filipojakubská noc na Štangarígel” starts with a contemplative introduction before transitioning into a At the Heart of Winter-esque attack on your senses. Like their spooky artwork showcasing some sort of devilish confused warlock, Malokarpatan is an eccentric entity full of meticulous homages to what makes metal so peculiar and great. The album is a resounding success and essential album to start the decade with.

Metantoine



..::TRACK-LIST::..

1. V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož 13:02
2. Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva 09:46
3. Na černém kuoni sme lítali firmamentem 06:57
4. Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách 07:51
5. Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli 10:42



..::OBSADA::..

Adam S. Malokarpatan - Guitars, Keyboards, Songwriting, Lyrics
HV von Krolok - Vocals
Peter Motorfuck - Bass
Miroslav Slavfist - Drums
Aldaron - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=t0MGEOKUqUY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Słowaccy magowie czarnego heavy metalu w trzeciej odsłonie, czyli „Krupinské ohne”. Dla niektórych zespołów to najważniejsza płyta i świadczy o ich kreatywności. A czy Malokarpatan przeszedł pomyślnie test „trójki” – postaram się w telegraficznym skrócie opisać.

Powiem tak: po pierwszym odsłuchu cisnąłem płytę na półkę i nie miałem ochoty do niej wracać. Po pierwszym utworze „V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož”, który trwa ponad 13 minut stwierdziłem, że coś mi tu nie gra. Za dużo wątków, z których każdy prowadził donikąd. Cała płyta wleciała jednym uchem i drugim wyleciała. Czar prysnął jak bańka mydlana, a myślałem, że po tak doskonałym „Nordkarpatenland” będzie już tylko lepiej.

Po czasie stwierdziłem, że dam jej drugą, a nawet trzecią szansę. I całe szczęście, bo zacząłem powoli dostrzegać jej urok! Po krótkim intro i gitarowym rzeźbieniu powoli rusza karawana ze swoim Magnatem. Chór, gitara akustyczna, diabelski wyziew na pogłosie, a wszystko zmierza w kierunku Bathory za czasów „Hamerheart”. Z czasem nabiera rozpędu, zmienia kierunek jazdy i wjeżdża na dwór księcia, gdzie zabawa trwa w najlepsze.

„Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva” to speed metal skrojony według pradawnej receptury, która została opracowana w latach ’80 (nad całą płytą unosi się diabelska aureola wspaniałych lat ’80). Ach te cudowne riffy i spokojne melodie wplecione gdzieś w środku utworu. „Na černém kuoni sme lítali firmamentem”, czyli podróż na czarnym koniu po niebiosach. Krótki wstęp na syntezatorze, kilka uderzeń w tarabany i ruszyli z kopyta jak stado dzikich koni po lesie. Takie galopady to ja kocham, a ten kawałek w szczególności z miłym dla ucha przerywnikiem, który kojarzy mi się z … czymś błogim.

„Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách”, czyli zastała nas już noc na Štangarígelských wzgórzach. I znów ten upiorny dźwięk syntezatora, który raczej nie wróży nic dobrego. Tutaj leśni ludzie poszli bardziej w kierunku melodyjnego black metalu i to łykam jak pierwsze płyty Quorthona. I powoli zbliżamy się do końca płyty – „Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli”. Pali się cały Krupin, ogień trawi wszystko, co napotka na swej drodze i to jest chyba ten moment, gdzie muszę przyznać, że to jest najlepszy utwór na płycie. Świetne wokalizy począwszy od recytacji, a skończywszy na dziwnych zaśpiewach (sam się złapałem na próbie nucenia pod nosem Krupinskie ohne łłeeeeoooooooo).

Nie będę się tutaj dłużej rozwodził nad zawartością tego krążka, płyta jednak mi weszła i zapewne zostanie jeszcze na długo w moim odtwarzaczu. Na zakończenie dodam, że album brzmi jakby został nagrany gdzieś na łonie natury. Wszystko brzmi bardzo surowo i naturalnie. Analogowe brzmienie bez dodatku polepszaczy, konserwantów, spulchniaczy czy innych cudów techniki. Po prostu czyste BIO.

Malokarpatan udowodnił, że stać ich na napisanie świetnej muzyki, którą otacza mgiełka tajemniczości. Leśni ludzie ze Słowacji potrafią w black metal z heavy metalowym zacięciem. Polecam.

Pianka na piwku



Słowacy z MALOKARPATAN po raz kolejny udowadniają, że doskonale czują esencję i ducha prawdziwego black metalu. Tego z lat osiemdziesiątych, gdy podziały gatunkowe nie były jeszcze tak wyraźne, a od monotonnego piłowania na jednej strunie i nieustannej kanonady blastów ważniejsze było tworzenie sugestywnego klimatu. Nie to, że czepiam się dzisiejszej kondycji gatunku - cieszę się wszelako, że działają zespoły, które tak wiernie hołdują tradycji, a jednocześnie tworzą coś nowego i do tego z każdym albumem potwierdzają swą unikalną tożsamość. "Krupinské Ohne" jest czymś znacznie więcej, niż sumą swych składowych. W końcu znajdziemy tu nieco starego Bathory, szczyptę upiornej atmosfery kultowego Tormentor czy Mortuary Drape, gdzieniegdzie bezpośrednie skojarzenia z naszym rodzimym Katem i nie dające się uniknąć porównanie z pochodzącym z podobnego kręgu kulturowego Master's Hammer. Koniec końców jest to jednak MALOKARPATAN - który dziś już nie powinien zostać pomylony z jakąkolwiek inną hordą - nagrywający zajebisty album koncepcyjny skąpany w sosie lokalnego folkloru. Mniam.

Debiutanckie "Stridžie Dni" nacechowane były surowizną i pijacką atmosferą słowackiej wsi, następujący po nich "Nordkarpatenland" to dla odmiany zestaw heavymetalowych szlagierów z całą masą świetnych riffów odnoszących się do złotych lat gatunku. Trzeci, tegoroczny album wydaje się być na pierwszy rzut oka zgrabnym kompromisem między tymi dwoma podejściami, a jednocześnie błędem byłoby zaszufladkowanie go w ten sposób. Postawię sprawę jasno - to materiał zdecydowanie bardziej rozbudowany i monumentalny od poprzednich, a zarazem najlepszy w dorobku grupy. Różnice widać już na wierzchu - tylko pięć utworów i to nierzadko obracających się w okolicach 10 minut czasu trwania (!). Łatwo można było to spieprzyć - nie będzie odkryciem Ameryki, jeśli powiem, że ta charakterystyczna mieszanka black/heavy/speed metalu najlepiej sprawdza się w krótszych formach. A jednak się udało!

Otwierający całość "V Brezových Hájech Poblíž Babinej Zjavoval Sa Nám Podsvetný Velmož" (tytuły kompozycji jak zwykle są fenomenalne) w pierwszych minutach naznaczony jest silnym piętnem "Twilight of the Gods" wiadomo kogo. Podniosłe chóry stanowią świetną inaugurację do przygody, w jakiej właśnie zaczyna uczestniczyć słuchacz, a w tle wybrzmiewają szarpnięcia za struny gitary klasycznej. Zgodnie z informacją w dołączonej do albumu książeczce - i to z nią w ręku polecam słuchać tego albumu - przenosimy się do Krupiny, gdzie w XVII wieku dotarła burza prześladowań rzekomych czarownic, w wyniku której na stosach spłonęło kilkadziesiąt kobiet. Kolejne kompozycje to wędrówka poprzez mroczne knieje i zaułki tegoż regionu, gdzie pod osłoną nocy gromadzą się wiedźmy by spiskować z diabłem i odprawiać swoje rytuały. Historię pokazaną w tekstach utworów śledzimy z ich perspektywy i widzimy na przykład, jak zakopują w grobie korzeń mandragory, coby ten potem służył im w przeprowadzaniu aktów czarnej magii. Całość kończy się oczywiście poprzedzonymi torturami procesem. Krupińskie ognie płoną, ale duch zakazanej wiedzy przetrwa jeszcze długo w podziemiu i dzikich lasach...

I w takim właśnie tonie utrzymane są "Krupinské Ohne". Muzyka i teksty tworzą nierozerwalną całość i choć same kompozycje są oczywiście świetne same w sobie, to po stokroć zyskują gdy zanurzymy się w snutą przez zespół opowieść. Długi czas trwania utworów dobrze wkomponowuje się w to podejście i pozwala tekstom nieśpiesznie płynąć. Pojawiające się znacznie częściej niż dotychczas folkowe przerywniki pełnią funkcję introdukcji jakiegoś dziejącego się w tle wydarzenia, niejednokrotnie decydując o zmianie miejsca akcji.

Jeśli chodzi o same kompozycje, to album jest bardzo spójny, równy i zdecydowanie do słuchania w całości, co nie powinno dziwić w przypadku takiego konceptu. We wspomnianym już otwieraczu, zdecydowanie najbardziej wielowątkowym i rozbudowanym, początkowo nie do końca podobały mi się przejścia między poszczególnymi partiami - brakowało mi czegoś w rodzaju "flow", niezachwianej płynności, jednak z bookletem w ręku całość nabiera sensu i składa się do kupy. Ten utwór, podobnie jak wieńczący całość "Krupinské Ohne Poštyrikráte Teho Roku Vzplanuli" z dziarskimi zaśpiewami w refrenie (oraz świetnym wstępem wyjętym rodem z czeskiego Młota na czarownice z 1969, który nawiasem mówiąc polecam w ramach lektury uzupełniającej), to dwa spoiwa które łatwo z automatu wyróżnić, jednak to co jest pomiędzy ani trochę nie odstaje poziomem. Świetny jest więc i "Ze Semena Viselcuov Čarovný Koren Povstáva", chyba najbardziej "skoczny" i przebojowy ze wszystkich utworów, z fenomenalną solówką przechodzącą w doomową, opatrzoną sabbathowskim riffem końcówkę. W podobnie entuzjastycznym tonie mogę wyrazić się o "Filipojakubskiej Nocy Na Štangarígelských Skalách", zaczynającej się bardzo klimatycznie i naznaczonej romantycznym duchem paktu z diabłem, by potem zamienić się w dynamiczny utwór naznaczony riffami spod znaku Celtyckiego Mrozu. Zaprawdę równa jest to płyta, bez słabego momentu. 48 minut mija jak z bicza strzelił!

MALOKARPATAN, choć już pierwszym albumem pokazał prawdziwą klasę, swoją trójką potwierdza, że jest jednym z czołowych przedstawicieli współczesnego black metalu, a już na pewno jednym z bardziej rozpoznawalnych. Dokładnie tak - mimo że czysto muzycznie można tu snuć akademickie rozważania o dominacji rasowego heavy czy speed metalu - to pod względem pierwotnej esencji goście wyciskają 100% i są znacznie bardziej autentyczni niż cała zgraja "prawdziwych" zespołów. Dla mnie jest to czysta bomba i niezmiernie ciekawi mnie, w jakim kierunku panowie pójdą na kolejnej płycie.

Deathhammer



Malokarpatan established itself as a force to be reckoned in the true metal underground with Nordkarpatenland released back in 2017 and I was expecting great things with their followup. Due to their departure of their lead singer, someone else from their own lineup filled the spot so no cohesion problem there. I had the chance to see them live when they played the Covenant Festival in Montréal and it just confirmed that there’s something special going on with the Slovakian band. I’ve been listening to this album for months now and it will be hard to beat as far as 2020 releases are concerned. There’s nothing I didn’t like here.

They’re playing what could be hastily described as black/heavy metal but all in all, they’re fairly unique in both spirit and execution. That mix of elements created one of my favorite combination of styles since Demontage’s The Principal Extinction. In theory, it might be easy to combine both the atmospheric grasp of black metal and the power of heavy metal riffs and leads but it’s not that simple. There’s the same uncompromising approach to songwriting in Krolok, their “pure” black metal twin brother. Both don’t have to choose being atmosphere and fun, catchy riffing. Anyhow, “Flying Above Ancient Ruins” is also worth your time and has the best artwork for black metal of the decade done by the same artist as Krupinksé Ohne.

They also made things harder for themselves by writing longer songs than before and packing them to the brim. That album has half the songs for the same duration but the mastering and the editing made the record an exploratory and massive masterpiece. We often talk about the third album of a band is important and it’s the case here. I feel it establishes their sound better than ever.

To diversify their classic Czechoslovakian sound recalling Master’s Hammer or Root, Malokarpatan includes a fair share of prog rock recalling Yes or Rush, some folky Slavic overtones and classical music (such as the intro of the album) and it’s wonderful. At times, it feels like listening to a grown up version of Opeth. The leads and riffs flow well, the keyboards are conveniently arranged and placed within the songs. The vocals are cavernous, mysterious and evokes the ugly beauty of Slovakian haunted forests. There’s some clean vocals here and there but the heavy metal aspect of the band is built within the instrumental aspect of their identity.

Unlike most bands trying their hands at long songs or at mixing metal genres together, their transitions between the slow and the fast, the heavy and the light are done effortlessly. The fourth song “Filipojakubská noc na Štangarígel” starts with a contemplative introduction before transitioning into a At the Heart of Winter-esque attack on your senses. Like their spooky artwork showcasing some sort of devilish confused warlock, Malokarpatan is an eccentric entity full of meticulous homages to what makes metal so peculiar and great. The album is a resounding success and essential album to start the decade with.

Metantoine



..::TRACK-LIST::..

1. V brezových hájech poblíž Babinej zjavoval sa nám podsvetný velmož 13:02
2. Ze semena viselcuov čarovný koren povstáva 09:46
3. Na černém kuoni sme lítali firmamentem 06:57
4. Filipojakubská noc na Štangarígelských skalách 07:51
5. Krupinské ohne poštyrikráte teho roku vzplanuli 10:42



..::OBSADA::..

Adam S. Malokarpatan - Guitars, Keyboards, Songwriting, Lyrics
HV von Krolok - Vocals
Peter Motorfuck - Bass
Miroslav Slavfist - Drums
Aldaron - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=t0MGEOKUqUY



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...( Info )...



Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Poland (Pisz/Orzysz)
Data wydania: 1993
Jakość: Mp3@320kbps

...( Opis )...

Włodzimierz Czykieta - wokal
Piotr Glazer "Garbac" - bas
Sławomir Sikora - perkusja
Janusz Wykowski "Dzabat" - gitara

...( TrackList )...

Intro - 0:00
Więzień Czasu - 1:25,
Dwugłowy Anioł - 6:32,
Guru - 11:47,
Krzycz Ile Chcesz - 16:42,
Szklany Bóg - 20:18,
Martwe Ulice - 24:40,
Kac - 28:38
Wędrowiec - 33:07,
Koncert - 40:28,

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

'Myślę, że dźwiękowo jest to jeden z naszych najlepszych albumów. Ma naprawdę surowe i żywe brzmienie, a jeśli skompresowalibyśmy całkowity czas pracy nad nim, to wyszłyby nam maksymalnie cztery tygodnie. Nic nie jest tu przekombinowane. Nie zrobiliśmy nawet zbyt dużo poprawek, większość nagrań to po prostu nasza gra. Brzmienie gitar jest potężne i surowe zarazem. Naprawdę bardzo podoba mi się ten materiał.'

BIFF BYFORD


SAXON są niczym dobrze naoliwiona maszyna. Za nic mają zmieniające się mody, za nic mają upływający czas. Niezmiennie od lat łoją heavy metal i nie mają najmniejszego zamiaru zwolnić. Z nowym muzykiem na pokładzie (większość partii gitar zagrał Brian Tatler, który zastąpił Paula Quinna) zaprezentowali album „Hell, Fire and Damnation”, którym udowadniają sobie i wielu równolatkom, że wiek to tylko liczba.

Na płycie, po krótkim mrocznym intro, z udziałem aktora Briana Blesseda króluje heavy metal najwyższych lotów. Są hiciarskie galopady, są i utwory utrzymane w średnich tempach. Nośny, tytułowy „Hell, Fire And Damnation” był znany już wcześniej, ale mamy tu więcej ognistego grania w postaci chociażby „Fire And Steel”, „Kubla Khan And The Merchant Of Venice” czy zamykającego całość „Super Charger”. Na drugim biegunie są nieco spokojniejsze kompozycje jak znakomity, ocierający się niemal o hard rock „Madame Guillotine”, „There’s Something In Roswell” (o kosmitach nie tylko Hypocrisy może śpiewać) czy ciężki „Witches Of Salem”.

Wiele wniósł wspominamy nowy gitarzysta. Podobnie jak Richie Faulkner był ożywczym oddechem dla Judas Priest, tak tutaj podobną rolę odegrał Brian Tatler. Gitary są znakomite (co nie oznacza, że wcześniej było źle, bo było bardzo dobrze) – co świeża krew to jednak świeża krew! Na koniec okładka. Ta zdobiąca poprzedni krążek „Carpe Diem” była delikatnie mówiąc przeciętna. Tym razem mamy rasowy obrazek godny legendy heavy metalu!

Piotr Michalski



..::TRACK-LIST::..

1. The Prophecy
2. Hell, Fire And Damnation
3. Madame Guillotine
4. Fire And Steel
5. There's Something In Roswell
6. Kubla Khan And The Merchant Of Venice
7. Pirates Of The Airwaves
8. 1066
9. Witches Of Salem
10. Super Charger



..::OBSADA::..

Vocals - Biff Byford
Voice [Spoken Voice] - Brian Blessed (tracks: 1)
Drums - Nigel Glockler
Guitar - Brian Tatler, Doug Scarratt
Guitar [Additional Guitars] - Paul Quinn (tracks: 4, 10)
Bass - Nibbs Carter



https://www.youtube.com/watch?v=UvJ1T_tGSBc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

'Myślę, że dźwiękowo jest to jeden z naszych najlepszych albumów. Ma naprawdę surowe i żywe brzmienie, a jeśli skompresowalibyśmy całkowity czas pracy nad nim, to wyszłyby nam maksymalnie cztery tygodnie. Nic nie jest tu przekombinowane. Nie zrobiliśmy nawet zbyt dużo poprawek, większość nagrań to po prostu nasza gra. Brzmienie gitar jest potężne i surowe zarazem. Naprawdę bardzo podoba mi się ten materiał.'

BIFF BYFORD


SAXON są niczym dobrze naoliwiona maszyna. Za nic mają zmieniające się mody, za nic mają upływający czas. Niezmiennie od lat łoją heavy metal i nie mają najmniejszego zamiaru zwolnić. Z nowym muzykiem na pokładzie (większość partii gitar zagrał Brian Tatler, który zastąpił Paula Quinna) zaprezentowali album „Hell, Fire and Damnation”, którym udowadniają sobie i wielu równolatkom, że wiek to tylko liczba.

Na płycie, po krótkim mrocznym intro, z udziałem aktora Briana Blesseda króluje heavy metal najwyższych lotów. Są hiciarskie galopady, są i utwory utrzymane w średnich tempach. Nośny, tytułowy „Hell, Fire And Damnation” był znany już wcześniej, ale mamy tu więcej ognistego grania w postaci chociażby „Fire And Steel”, „Kubla Khan And The Merchant Of Venice” czy zamykającego całość „Super Charger”. Na drugim biegunie są nieco spokojniejsze kompozycje jak znakomity, ocierający się niemal o hard rock „Madame Guillotine”, „There’s Something In Roswell” (o kosmitach nie tylko Hypocrisy może śpiewać) czy ciężki „Witches Of Salem”.

Wiele wniósł wspominamy nowy gitarzysta. Podobnie jak Richie Faulkner był ożywczym oddechem dla Judas Priest, tak tutaj podobną rolę odegrał Brian Tatler. Gitary są znakomite (co nie oznacza, że wcześniej było źle, bo było bardzo dobrze) – co świeża krew to jednak świeża krew! Na koniec okładka. Ta zdobiąca poprzedni krążek „Carpe Diem” była delikatnie mówiąc przeciętna. Tym razem mamy rasowy obrazek godny legendy heavy metalu!

Piotr Michalski



..::TRACK-LIST::..

1. The Prophecy
2. Hell, Fire And Damnation
3. Madame Guillotine
4. Fire And Steel
5. There's Something In Roswell
6. Kubla Khan And The Merchant Of Venice
7. Pirates Of The Airwaves
8. 1066
9. Witches Of Salem
10. Super Charger



..::OBSADA::..

Vocals - Biff Byford
Voice [Spoken Voice] - Brian Blessed (tracks: 1)
Drums - Nigel Glockler
Guitar - Brian Tatler, Doug Scarratt
Guitar [Additional Guitars] - Paul Quinn (tracks: 4, 10)
Bass - Nibbs Carter



https://www.youtube.com/watch?v=UvJ1T_tGSBc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Wydany w bardzo atrakcyjnej okładce pojedynczy, LIMITOWANY DO 500 EGZEMPLARZY hiszpański CD, zawierający doskonale brzmiący (profesjonalna transmisja radiowa), 80-minutowy występ zarejestrowany w lipcu 1981 roku, podczas trasy promującej album 'Point Of Entry'.
Kapitalny zestaw nagrań z bardzo potężnym brzmieniem.
Absolutna petarda!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Solar Angels
2. Heading Out To The Highway
3. Diamond And Rust
4. Grinder
5. Hell Bent For Leather
6. Sinner
7. Beyond The Realms Of Death
8. Desert Plains
9. Hot Rockin’
10. You Don’t Have To Be Old To Be Wise
11. Victim Of Changes
12. The Green Manalishi (With The Two Pronged Crown)
13. Breaking The Law
14. Living After Midnight
15. Tyrant

Recorded live during 'World Wide Blitz Tour' at The Palladium, New York, NY on 22nd July 1981.



..::OBSADA::..

Rob Halford - Lead vocals
Glenn Tipton - Lead/rhythm guitar and background vocals
K.K. Downing - Rhythm/lead guitar and background vocals
Ian Hill - Bass and background vocals
Dave Holland - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XEvlgiMpL-w



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Wydany w bardzo atrakcyjnej okładce pojedynczy, LIMITOWANY DO 500 EGZEMPLARZY hiszpański CD, zawierający doskonale brzmiący (profesjonalna transmisja radiowa), 80-minutowy występ zarejestrowany w lipcu 1981 roku, podczas trasy promującej album 'Point Of Entry'.
Kapitalny zestaw nagrań z bardzo potężnym brzmieniem.
Absolutna petarda!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Solar Angels
2. Heading Out To The Highway
3. Diamond And Rust
4. Grinder
5. Hell Bent For Leather
6. Sinner
7. Beyond The Realms Of Death
8. Desert Plains
9. Hot Rockin’
10. You Don’t Have To Be Old To Be Wise
11. Victim Of Changes
12. The Green Manalishi (With The Two Pronged Crown)
13. Breaking The Law
14. Living After Midnight
15. Tyrant

Recorded live during 'World Wide Blitz Tour' at The Palladium, New York, NY on 22nd July 1981.



..::OBSADA::..

Rob Halford - Lead vocals
Glenn Tipton - Lead/rhythm guitar and background vocals
K.K. Downing - Rhythm/lead guitar and background vocals
Ian Hill - Bass and background vocals
Dave Holland - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XEvlgiMpL-w



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Tak bardzo się bałem, że ta płyta nie spełni moich wzniosłych oczekiwań i nie zaspokoi metalowej fantazji, jaką stworzyłem sobie głowie...
Na szczęście okazało się, iż to wspaniała płyta, a słuchając tytułowego kawałka, z rozkoszą cofam się do czasów 'Walls of Jericho' Helloween. Wspaniałe doświadczenie!



Calgary heavy metal five-piece Traveler received consistently favorable coverage from our beloved Huck n Roll since their self-titled debut dropped in 2019. With Huck’s retirement just over a year ago, somehow Traveler ended up in the land ov Ken. While the hands of Steel are primed to wield this kind of heavy metal with grace, poise, and POWERS, rest assured that I am versatile, strong, and more than capable of handling these wares. Thus, Traveler’s imminent third launch Prequel to Madness earns a session in my court.

While comparisons to Iron Maiden and Judas Priest are often inevitable wherever heavy metal roams, Traveler feels much more aligned to please fans of modern 80s-inspired contemporaries such as Riot City and LiveWire. All of the fixings—piercing wails, screeching solos, thunderous riffs, thrashy beats, catchy verses, epic story—pile on top a strong foundation of traditionally informed heavy metal, varnished with a modern gloss to form the end product entitled Prequel to Madness. Where previous efforts suffered for overlong track-by-track bloat, Prequel to Madness cinches all but two of these nine tracks to less than five minutes, netting thirty-nine minutes of total runtime. Yet, none of their trademark exuberance and enthusiasm wanes in the slightest. With this third salvo of unrelenting, high-octane jams under their belt, Traveler keep the energy thrumming in top gear so that you, too, might revel in righteous throwback metal, without a care in the world.

Joyful, vital, infectious: these are Prequel to Madness’ core traits. While instrumental opener “Mayday” really deserved to be fleshed out into a proper song rather than serving as a mere introduction, there’s no denying how effectively it jams a high dose of adrenaline into my body to prepare me for what’s to come. Early in the album’s run, boisterous triple threat “Dark Skull,” “The Law,” and “Rebels of Earth” rip and roar through chest-pumping, hair-raising, muscle-building anthems of adventure and WICTORY. “Dark Skull” marches forth with killer choruses, cruisin’ groove, and shredding solos for days. Meanwhile, “The Law” impresses with a rapid-fire machine-gun vocal delivery that is matched step by step by staccato rhythms and chugging riffs. Last, but not least, “Rebels of Earth” earns its five-minute runtime with nonstop engagement courtesy of some tasty guitar work, indelible choruses, and smart song transitions. Throughout the album’s tight span, few, if any, songs break the momentum generated by these early standouts. Instead, latecomers such as epic closer “Prequel to Madness” ensure that if anything, the album’s fiery personality burns even brighter with speedy lead licks, triumphant lines, and wild high notes aplenty.

As fun and wonderfully frenzied as Prequel to Madness undoubtedly is, its unhinged vocals hold it back. Ironically, this is most evident by the presence of one outlier, “No Fate,” which features a sudden shift in vocal timbre and style that at once impresses and derails. I get so used to the rough, but stratospherically high range heard up to this point, seven songs in, that to hear this Greyhawk-esque clean baritone without warning totally knocks me out of immersion. Nonetheless, as I come back to the record knowing that detour is waiting for me, I yearn for more of it scattered around to break up the constant sky-high wails and high-reverb powerhouse belts. In another instance, I can’t help but compare many of these vocals to those found in Riot City’s first album. While they provide a tantalizing, dangerous, and adrenaline-fueled vitality to bouncy songs like “Rebels of Earth” and “Heavy Hearts,” they also feel reckless in a way I find hard to love over time. A shot of Rob Halford’s renowned vocal refinement and precision would have made easy Song o’ the Year contenders out of those same selections.

All in all, Traveler’s third offering is as solid a heavy metal record as they come. Prequel to Madness guarantees a good time, not a long time, as Traveler finally nailed the sweet spot creating exciting, tightly written tunes. If you don’t mind a little vocal wildness, or hell, if that’s what you’re looking for in the first place, then this album is tailor-made for you!

KENSTROSITY



..::TRACK-LIST::..

1. Mayday 01:14
2. Take The Wheel 03:35
3. Dark Skull 03:57
4. The Law 03:28
5. Rebels of Earth 05:11
6. Heavy Hearts 04:18
7. No Fate 04:24
8. Vagrants of Time 04:59
9. Prequel To Madness 07:17



..::OBSADA::..

Vocals - JP Abboud
Guitars - Toryin Schadlich/Matt Ries
Drums - Chad Vallier/Nolan Benedetti
Bass - Dave Arnold/Jake Wendt




https://www.youtube.com/watch?v=TZNZySHqzNc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Tak bardzo się bałem, że ta płyta nie spełni moich wzniosłych oczekiwań i nie zaspokoi metalowej fantazji, jaką stworzyłem sobie głowie...
Na szczęście okazało się, iż to wspaniała płyta, a słuchając tytułowego kawałka, z rozkoszą cofam się do czasów 'Walls of Jericho' Helloween. Wspaniałe doświadczenie!



Calgary heavy metal five-piece Traveler received consistently favorable coverage from our beloved Huck n Roll since their self-titled debut dropped in 2019. With Huck’s retirement just over a year ago, somehow Traveler ended up in the land ov Ken. While the hands of Steel are primed to wield this kind of heavy metal with grace, poise, and POWERS, rest assured that I am versatile, strong, and more than capable of handling these wares. Thus, Traveler’s imminent third launch Prequel to Madness earns a session in my court.

While comparisons to Iron Maiden and Judas Priest are often inevitable wherever heavy metal roams, Traveler feels much more aligned to please fans of modern 80s-inspired contemporaries such as Riot City and LiveWire. All of the fixings—piercing wails, screeching solos, thunderous riffs, thrashy beats, catchy verses, epic story—pile on top a strong foundation of traditionally informed heavy metal, varnished with a modern gloss to form the end product entitled Prequel to Madness. Where previous efforts suffered for overlong track-by-track bloat, Prequel to Madness cinches all but two of these nine tracks to less than five minutes, netting thirty-nine minutes of total runtime. Yet, none of their trademark exuberance and enthusiasm wanes in the slightest. With this third salvo of unrelenting, high-octane jams under their belt, Traveler keep the energy thrumming in top gear so that you, too, might revel in righteous throwback metal, without a care in the world.

Joyful, vital, infectious: these are Prequel to Madness’ core traits. While instrumental opener “Mayday” really deserved to be fleshed out into a proper song rather than serving as a mere introduction, there’s no denying how effectively it jams a high dose of adrenaline into my body to prepare me for what’s to come. Early in the album’s run, boisterous triple threat “Dark Skull,” “The Law,” and “Rebels of Earth” rip and roar through chest-pumping, hair-raising, muscle-building anthems of adventure and WICTORY. “Dark Skull” marches forth with killer choruses, cruisin’ groove, and shredding solos for days. Meanwhile, “The Law” impresses with a rapid-fire machine-gun vocal delivery that is matched step by step by staccato rhythms and chugging riffs. Last, but not least, “Rebels of Earth” earns its five-minute runtime with nonstop engagement courtesy of some tasty guitar work, indelible choruses, and smart song transitions. Throughout the album’s tight span, few, if any, songs break the momentum generated by these early standouts. Instead, latecomers such as epic closer “Prequel to Madness” ensure that if anything, the album’s fiery personality burns even brighter with speedy lead licks, triumphant lines, and wild high notes aplenty.

As fun and wonderfully frenzied as Prequel to Madness undoubtedly is, its unhinged vocals hold it back. Ironically, this is most evident by the presence of one outlier, “No Fate,” which features a sudden shift in vocal timbre and style that at once impresses and derails. I get so used to the rough, but stratospherically high range heard up to this point, seven songs in, that to hear this Greyhawk-esque clean baritone without warning totally knocks me out of immersion. Nonetheless, as I come back to the record knowing that detour is waiting for me, I yearn for more of it scattered around to break up the constant sky-high wails and high-reverb powerhouse belts. In another instance, I can’t help but compare many of these vocals to those found in Riot City’s first album. While they provide a tantalizing, dangerous, and adrenaline-fueled vitality to bouncy songs like “Rebels of Earth” and “Heavy Hearts,” they also feel reckless in a way I find hard to love over time. A shot of Rob Halford’s renowned vocal refinement and precision would have made easy Song o’ the Year contenders out of those same selections.

All in all, Traveler’s third offering is as solid a heavy metal record as they come. Prequel to Madness guarantees a good time, not a long time, as Traveler finally nailed the sweet spot creating exciting, tightly written tunes. If you don’t mind a little vocal wildness, or hell, if that’s what you’re looking for in the first place, then this album is tailor-made for you!

KENSTROSITY



..::TRACK-LIST::..

1. Mayday 01:14
2. Take The Wheel 03:35
3. Dark Skull 03:57
4. The Law 03:28
5. Rebels of Earth 05:11
6. Heavy Hearts 04:18
7. No Fate 04:24
8. Vagrants of Time 04:59
9. Prequel To Madness 07:17



..::OBSADA::..

Vocals - JP Abboud
Guitars - Toryin Schadlich/Matt Ries
Drums - Chad Vallier/Nolan Benedetti
Bass - Dave Arnold/Jake Wendt




https://www.youtube.com/watch?v=TZNZySHqzNc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Invincible Shield to dziewiętnasty album studyjny angielskiego zespołu heavy metalowego Judas Priest, wydany 6 marca 2024 roku przez Sony w Japonii, a dwa dni później na całym świecie za pośrednictwem Columbia i Epic Records.

Title: Invincible Shield

Artist: Judas Priest

Country: Wielka Brytania

Year: 2024

Genre: Heavy Metal

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1.Panic Attack
2.The Serpent and the King
3.Invincible Shield
4.Devil in Disguise
5.Gates of Hell
6.Crown of Horns
7.As God Is My Witness
8.Trial by Fire
9.Escape from Reality
10.Sons of Thunder
11.Giants in the Sky
12.Fight of Your Life
13.Vicious Circle
14.The Lodger

https://www.youtube.com/watch?v=HwMZ20ZVZeE

...( Info )...

Gatunek: Heavy-metal
Wydanie: Columbia ℗ Sony Music Entertainment UK Limited
Czas trwania: 01:03:54

...( Opis )...

Judas Priest – brytyjska grupa heavymetalowa założona w 1969 roku w Birmingham (hrabstwo West Midlands) w Anglii, znana głównie z dwóch gitar prowadzących i dysponującego bardzo dużą skalą głosu wokalisty. Sprzedano ponad 50 mln płyt i innych nośników dźwięku z utworami zespołu.

Po początkowych problemach z wytwórnią i wielu zmianach w składzie, grupa osiągnęła znaczny komercyjny sukces w latach 80. i stała się silną inspiracją dla muzyków New Wave of British Heavy Metal i thrashmetalowców. W roku 1989 członkowie zostali oskarżeni o umieszczanie w tekstach utworów przekazów podprogowych, które miały być przyczyną samobójstwa dwóch młodych ludzi, jednakże zostali uniewinnieni.

Skład zespołu często ulegał zmianie, wliczając w to liczne zmiany perkusisty w latach 70. i chwilowe odejście wokalisty Roba Halforda na początku lat 90. W 2011 zespół rozpoczął pożegnalne, światowe tournée oraz ogłosił, że nowego albumu należy oczekiwać pod koniec 2012 roku, jednak na początku lipca, gitarzysta, Richie Faulkner powiedział, że premiery należy oczekiwać na początku 2013 roku. Siedemnasty album studyjny grupy Redeemer of Souls, miał premierę w lipcu 2014, a ostatni Firepower w 2018 roku.

...( TrackList )...

01. Panic Attack (5:26)
02. The Serpent and the King (4:20)
03. Invincible Shield (6:21)
04. Devil in Disguise (4:47)
05. Gates of Hell (4:38)
06. Crown of Horns (5:46)
07. As God is my Witness (4:36)
08. Trial By Fire (4:21)
09. Escape From Reality (4:25)
10. Sons of Thunder (2:59)
11. Giants in the Sky (5:04)
12. Fight of Your Life (4:20)
13. Vicious Circle (3:01)
14. The Lodger (3:53)

...( Dane Techniczne )...

Przykładowego utworu
Format : FLAC at 1.898 kb/s
Length : 73,8 MiB for 5 min 25s 987 ms

Audio #0 : FLAC at 1.879 kb/s
Infos : 2 kanały, 48,0 kHz

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Pierwszy długogrający album warszawskiego speed metalowego Rascala.
Im szybciej, tym lepiej!!!



..::OPIS::..

Ossuary Records należy się jakaś nagroda za krzewienie w narodzie kultury heavy metalu. Co i rusz zaskakują kolejnym wydawnictwem, udowadniając rodakom, że polska scena nie tylko black i death metalem stoi!

RASCAL, bo o nich, choć może bardziej o ich płycie „Lost Beyond Reason” mowa to kolejny zespół, który łoi muzę aż miło! Na swoim debiutanckim krążku (wcześniej było EP „Headed Towards Destruction”) panowie zaprezentowali pełną ekspresji miksturę speed i heavy metalu z kapitalnymi partiami gitar i porządnym wokalem!

Po krótkim intro w postaci „Approaching the Storm” muzycy rozpędzają się i gnają do przodu, zachowując przy tym odpowiedni poziom chwytliwości muzyki. Jest dynamicznie, ale i melodyjnie a wokalista Kacper Pędziszewski, który pasowałby do Blind Guardian, odnajduje się w takiej stylistyce znakomicie. Potrafi śpiewać z chrypką, w wyższych rejestrach, ale i czystym, nieco niższym głosem. Nie jest też dla niego problemem growl (o tak, growl tego pana jest świetny). Mniej więcej w połowie, po akustycznym przerywniku w postaci „Prelude to Violence” rozpoczyna się nieco mniej speed metalowa cześć płyty. Tutaj wyróżniłbym tytułowy „Lost Beyond Reason” z zapadającym w pamięci refrenem i mniej drapieżnymi wokalami. Wspomniałem o growlach, te pojawiają się w „Conquest” (genialne solo) oraz „Soldiers of Hell”, który pomimo brutalnych wokali jest chyba najbardziej przebojowym fragmentem tego wydawnictwa.

Na koniec crème de la crème. Gitarzyści, To co wyprawiają na tej płycie to mistrzostwo świata. Jestem pod ogromnym wrażeniem partii tego instrumentu, a pomysłów na solówki mogą im pozazdrościć najwięksi w gatunku!

„Lost Beyond Reason” to znakomita muza opatrzona znakomitą okładką! Dawid Boldys, jej autor, wykonał kawał niesamowitej roboty. Całość po prostu na światowym poziomie i koniec!

Piotr Michalski



Finally, finally,finally !!! The first full-length studio album of the Polish Speed/Heavy metallers RASCAL is here to blow our ears. Their previous EP, ''Headed Towards Destruction'', was so fucking hot and heavy, and as I wrote in the review (before 2 years), ''I'm pretty sure that the future is bright for them.'' And fuck yeah, with their newest full-length studio album, ''Lost Beyond Reason'', RASCAL has nothing to fear on their way, and they are here to take our brains and ears with their music! The compositions are very professional and go beyond their previous releases. Powerful speed heavy metal with beautiful refrains, catchy riffs, hot guitar solos, fast technical drumming, and great high-pitched vocals!!

As I can hear and analyze their compositions, the band has worked really hard to produce such fresh heavy metal songs. What can I say? You should (or I would say you must) hear ''Trapped Within the Lightning'' (check the official video!), ''Running Out of Air'' (Killer guitar solo!!!), ''Lost Beyond Reason'' (awesome bass lines together with the drum parts make an epic song), ''Slow Burner'' (pure hot heavy metal with such a killer fast guitar riff), ''Soldiers Of Hell'' (Oh Man!!! This song is so fucking badass!!! I have heard it more than 20 times!!), for sure my favorite song of the album, together with the last song, ''Into the Night''!!!

I'm very pleased with the new album of RASCAL, and I must say that I'm really glad to see young people who play so fucking great with beautiful compositions, and they produced songs that talk to my metal heart. So girls and boys, support RASCAL, support the physical formats, and support record labels like Ossuary Records (Hail my metal brother Mateusz) that keep the metal flag high!! And don't forget to listen to ''Soldiers of Hell'' at maximum volume!!

Steve the Filthy Dog.



A little while ago, I reviewed the EP Headed Towards Destruction by the heavy/speed/power metal band Rascal from Poland, and I said that it would be nice to see the band take their musicianship to a higher level when their first full-length comes out. Well, I guess my prayers have been answered. On November 10th 2023, Rascal released their first full-length album Lost Beyond Reason via Ossuary Records, which will be the topic of this review.

Just like on their previous release, the band has taken the fast and melodic heavy/speed metal approach with their new songs, however this time it seems that they've taken all the key elements in their music a bar higher then what they had previously done. The overall song structure contains the traditional speed and heavy metal riffing, powerful guitar solos with sweep picking, fast drumming with wall breaking double-bass drumming, high pitch vocals, which is the standard formula incorporated by most heavy/speed metal bands. You will still hear the influences of 80's heavy, speed and power metal bands like Judas Priest and Helloween, but with a couple of twists that will be mentioned further in this review. Although there isn't really any stylistic departure from the Headed Towards Destruction EP, the new songs however feel much more energetic and wilder as if they have been injected with an extra dose of speed and steroids with the intention of blowing out your speakers. The song title that perfectly summarizes how much this album has taken a further step is the third track "The Faster the Better", and it even seems like the title was meant to be a subtle hint at the band's approach to songwriting.

The riffs and the solos are much crazier than what they used to be, like the band simply decided to hit the gas in order to go above the limit and exceed any expectation. The best examples that I can give are the thrash metal moments on "Born to Kill" and "Slow Burner", including other bits like the brief harsh growling vocals on "Conquest" and "Soldiers of Hell", the reverse blast beat drumming and black metal-like tremolo picking on the final track "Into the Night", all of which gives these songs more dirt and aggression. Speaking of things going above their limit, even the overall vocal performance is much more grand, especially on the title track "Lost Beyond Reason" where the singing feels quite epic and powerful than on any other song. When observing everything about the overall musical execution to the smallest bit, it's nothing too fancy for some people out there, but I still think that it is quite impressive for such minimal work that's done right. You might be thinking that this is just another typical heavy/speed metal album that doesn't do anything new, but you simply cannot deny the fact that this album has got balls of steel that this subgenre obviously requires in order to fulfil its priority task of sounding heavy. loud and fast. The sound production of this album does immense justice to the entire instrumental and vocal work, and is definitely a step further from the production of Headed Towards Destruction.

So in the end, were my prayers answered for Rascal's new album? Indeed, they were. Lost Beyond Reason did a good job at fulfilling and also exceeding my expectations, proving that it was worth the wait and that it's another great addition among countless heavy/speed metal albums that have been released this year. If you are in the need for some heavy/speed metal action with some unexpected twists, check out Rascal's album Lost Beyond Reason and behold the wild energy that it transcends.

VladimirCokorilo



..::TRACK-LIST::..

1. Approaching the Storm 01:22
2. Trapped Within the Lightning 04:26
3. The Faster the Better 04:17
4. Running Out of Air 05:47
5. Prelude to Violence 01:05
6. Born to Kill 03:08
7. Lost Beyond Reason 05:33
8. Conquest 03:47
9. Slow Burner 05:20
10. Soldiers of Hell 04:48
11. Into the Night 04:52



..::OBSADA::..

Krystian Grobel - Bass
Krzysztof Kamiński - Drums
Adrian Wiązowski - Guitars
Maciej Zybura - Guitars
Kacper Pędziszewski - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=P501cn4VWgI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Pierwszy długogrający album warszawskiego speed metalowego Rascala.
Im szybciej, tym lepiej!!!



..::OPIS::..

Ossuary Records należy się jakaś nagroda za krzewienie w narodzie kultury heavy metalu. Co i rusz zaskakują kolejnym wydawnictwem, udowadniając rodakom, że polska scena nie tylko black i death metalem stoi!

RASCAL, bo o nich, choć może bardziej o ich płycie „Lost Beyond Reason” mowa to kolejny zespół, który łoi muzę aż miło! Na swoim debiutanckim krążku (wcześniej było EP „Headed Towards Destruction”) panowie zaprezentowali pełną ekspresji miksturę speed i heavy metalu z kapitalnymi partiami gitar i porządnym wokalem!

Po krótkim intro w postaci „Approaching the Storm” muzycy rozpędzają się i gnają do przodu, zachowując przy tym odpowiedni poziom chwytliwości muzyki. Jest dynamicznie, ale i melodyjnie a wokalista Kacper Pędziszewski, który pasowałby do Blind Guardian, odnajduje się w takiej stylistyce znakomicie. Potrafi śpiewać z chrypką, w wyższych rejestrach, ale i czystym, nieco niższym głosem. Nie jest też dla niego problemem growl (o tak, growl tego pana jest świetny). Mniej więcej w połowie, po akustycznym przerywniku w postaci „Prelude to Violence” rozpoczyna się nieco mniej speed metalowa cześć płyty. Tutaj wyróżniłbym tytułowy „Lost Beyond Reason” z zapadającym w pamięci refrenem i mniej drapieżnymi wokalami. Wspomniałem o growlach, te pojawiają się w „Conquest” (genialne solo) oraz „Soldiers of Hell”, który pomimo brutalnych wokali jest chyba najbardziej przebojowym fragmentem tego wydawnictwa.

Na koniec crème de la crème. Gitarzyści, To co wyprawiają na tej płycie to mistrzostwo świata. Jestem pod ogromnym wrażeniem partii tego instrumentu, a pomysłów na solówki mogą im pozazdrościć najwięksi w gatunku!

„Lost Beyond Reason” to znakomita muza opatrzona znakomitą okładką! Dawid Boldys, jej autor, wykonał kawał niesamowitej roboty. Całość po prostu na światowym poziomie i koniec!

Piotr Michalski



Finally, finally,finally !!! The first full-length studio album of the Polish Speed/Heavy metallers RASCAL is here to blow our ears. Their previous EP, ''Headed Towards Destruction'', was so fucking hot and heavy, and as I wrote in the review (before 2 years), ''I'm pretty sure that the future is bright for them.'' And fuck yeah, with their newest full-length studio album, ''Lost Beyond Reason'', RASCAL has nothing to fear on their way, and they are here to take our brains and ears with their music! The compositions are very professional and go beyond their previous releases. Powerful speed heavy metal with beautiful refrains, catchy riffs, hot guitar solos, fast technical drumming, and great high-pitched vocals!!

As I can hear and analyze their compositions, the band has worked really hard to produce such fresh heavy metal songs. What can I say? You should (or I would say you must) hear ''Trapped Within the Lightning'' (check the official video!), ''Running Out of Air'' (Killer guitar solo!!!), ''Lost Beyond Reason'' (awesome bass lines together with the drum parts make an epic song), ''Slow Burner'' (pure hot heavy metal with such a killer fast guitar riff), ''Soldiers Of Hell'' (Oh Man!!! This song is so fucking badass!!! I have heard it more than 20 times!!), for sure my favorite song of the album, together with the last song, ''Into the Night''!!!

I'm very pleased with the new album of RASCAL, and I must say that I'm really glad to see young people who play so fucking great with beautiful compositions, and they produced songs that talk to my metal heart. So girls and boys, support RASCAL, support the physical formats, and support record labels like Ossuary Records (Hail my metal brother Mateusz) that keep the metal flag high!! And don't forget to listen to ''Soldiers of Hell'' at maximum volume!!

Steve the Filthy Dog.



A little while ago, I reviewed the EP Headed Towards Destruction by the heavy/speed/power metal band Rascal from Poland, and I said that it would be nice to see the band take their musicianship to a higher level when their first full-length comes out. Well, I guess my prayers have been answered. On November 10th 2023, Rascal released their first full-length album Lost Beyond Reason via Ossuary Records, which will be the topic of this review.

Just like on their previous release, the band has taken the fast and melodic heavy/speed metal approach with their new songs, however this time it seems that they've taken all the key elements in their music a bar higher then what they had previously done. The overall song structure contains the traditional speed and heavy metal riffing, powerful guitar solos with sweep picking, fast drumming with wall breaking double-bass drumming, high pitch vocals, which is the standard formula incorporated by most heavy/speed metal bands. You will still hear the influences of 80's heavy, speed and power metal bands like Judas Priest and Helloween, but with a couple of twists that will be mentioned further in this review. Although there isn't really any stylistic departure from the Headed Towards Destruction EP, the new songs however feel much more energetic and wilder as if they have been injected with an extra dose of speed and steroids with the intention of blowing out your speakers. The song title that perfectly summarizes how much this album has taken a further step is the third track "The Faster the Better", and it even seems like the title was meant to be a subtle hint at the band's approach to songwriting.

The riffs and the solos are much crazier than what they used to be, like the band simply decided to hit the gas in order to go above the limit and exceed any expectation. The best examples that I can give are the thrash metal moments on "Born to Kill" and "Slow Burner", including other bits like the brief harsh growling vocals on "Conquest" and "Soldiers of Hell", the reverse blast beat drumming and black metal-like tremolo picking on the final track "Into the Night", all of which gives these songs more dirt and aggression. Speaking of things going above their limit, even the overall vocal performance is much more grand, especially on the title track "Lost Beyond Reason" where the singing feels quite epic and powerful than on any other song. When observing everything about the overall musical execution to the smallest bit, it's nothing too fancy for some people out there, but I still think that it is quite impressive for such minimal work that's done right. You might be thinking that this is just another typical heavy/speed metal album that doesn't do anything new, but you simply cannot deny the fact that this album has got balls of steel that this subgenre obviously requires in order to fulfil its priority task of sounding heavy. loud and fast. The sound production of this album does immense justice to the entire instrumental and vocal work, and is definitely a step further from the production of Headed Towards Destruction.

So in the end, were my prayers answered for Rascal's new album? Indeed, they were. Lost Beyond Reason did a good job at fulfilling and also exceeding my expectations, proving that it was worth the wait and that it's another great addition among countless heavy/speed metal albums that have been released this year. If you are in the need for some heavy/speed metal action with some unexpected twists, check out Rascal's album Lost Beyond Reason and behold the wild energy that it transcends.

VladimirCokorilo



..::TRACK-LIST::..

1. Approaching the Storm 01:22
2. Trapped Within the Lightning 04:26
3. The Faster the Better 04:17
4. Running Out of Air 05:47
5. Prelude to Violence 01:05
6. Born to Kill 03:08
7. Lost Beyond Reason 05:33
8. Conquest 03:47
9. Slow Burner 05:20
10. Soldiers of Hell 04:48
11. Into the Night 04:52



..::OBSADA::..

Krystian Grobel - Bass
Krzysztof Kamiński - Drums
Adrian Wiązowski - Guitars
Maciej Zybura - Guitars
Kacper Pędziszewski - Vocals




https://www.youtube.com/watch?v=P501cn4VWgI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Niesamowite motywy liryczne i tytuły piosenek. Świetne!
Wywołują wiele obrazów w wyobraźni.
Świetne wydawnictwo z kilkoma wykurwistymi riffami!

FA


Przyssałem się do tej płyty ostatnio jak rzep do psiego ogona i nie mogę się od niej oderwać. Pewnie sporo z was pamięta ile szumu narobił debiut Słowaków. Dwójka bije „Stridzie Dni” na głowę. Pozornie zdawać by się mogło, że poprzeczka została postawiona z marszu wysoko, ale Malokarpatan przeskoczyli ją bez problemu generując nową i to jeszcze wyżej. Z płytą zapoznałem się nie tak dawno po premierze, jakoś na początku 2018, ale natłok innych tytułów wciąż przepychał mi temat w czasie, co chwila było coś do ogarnięcia na bieżąco. No ale wreszcie z niepohamowaną radością zasiadam do odrobiny refleksji na jej temat.

Pierwsza sprawa to to, że zespół poszedł na tej płycie w Heavy Metalowy (ten surowy i nieco przybrudzony) oldschool niemal po całości. Dlaczego niemal? Bo jest sowicie wypełniony czarną polewką, która uwydatnia się przede wszystkich przez pewną dozę złowieszczości w riffach, swoisty klimat Pierwszej Fali oraz wokale. Tak, Temnohor brzmi jak połączenie Nocturno Culto, Cronosa i Frantiseka Storma w jednym, także jak ktoś nie słyszał, to perfekcyjnie może to sobie wyobrazić. Wracając do samej muzyki spotyka się tu klasyczny, siarczysty Heavy Metal lat 80-tych z tzw. Pierwszą Falą Black Metalu. Z jednej strony słyszymy elementy Iron Maiden, Pokolgep, Saxon, może trochę Motorhead, a z drugiej… Ha! I teraz pomyślicie, że pojadę cytatem „Venom, Bathory, Celtic Frost” jak to najczęściej bywa w tym przypadku, a otóż nie! Moim zdaniem, z tej „mrocznej” strony kłania się przede tu przede wszystkim Mercyful Fate, Master’s Hammer i nasz rodzimy Kat (album „666”). To ich wpływy można usłyszeć tu najwyraźniej.

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jeden zespół. Mianowicie Darkthrone, i nie chodzi mi tu o wokale. Duet Fenriz- Nocturno Culto bardzo podobnie poczynali sobie jeżeli chodzi o strukturę niektórych riffów czy brzmienie na takich płytach jak „Sardonic Wrath” czy „F.O.A.D”. Niewykluczone, że Malokarpatan mogli odrobinę się Norwegami zainspirować lub jest to po prostu spore podobieństwo i tyle. Tak na marginesie, powiem wam, że w chwili obecnej wolę to oldschoolowe granie właśnie w wydaniu Słowaków niż Darkthrone. Nie przypuszczałem, że coś takiego kiedykolwiek powiem, ale cóż, to jest fakt. W zestawieniu „Nordkarpatenland” vs „Arctic Thunder” jest 1:0 dla naszych południowych sąsiadów.

Kontynuując, poza tym, że mamy tu riffowy róg obfitości, bańka sama do tego chodzi, to jeszcze dostajemy w tekstach słowacki folklor w jego ciemniejszej odsłonie oraz ponurą, wisielczą dawkę humoru. Dodatkowo utwory poprzedzielane są oryginalnymi wstawkami pochodzącymi głównie ze starych słowackich filmów. Zabieg, trzeba przyznać, oryginalny i robi swoje. Płyta ma swoją własną niepowtarzalną atmosferę na którą składa się zarówno świetna muzyka, teksty, jak i grafiki zdobiące album. Na koniec powiem szczerze, że to jeden z najlepszych metalowych wyziewów jakie słyszałem w ciągu ostatnich 3 lat. Uważam, że „Nordkarpatenland” powinien znaleźć się na półce każdego zwolennika starego, metalowego grania. Mus i szlus!

Przemysław Bukowski



Minął już prawie rok od wydania tego albumu, ale dopiero teraz do mnie dotarło, jaką to genialną płytą uraczyli nas Słowacy z Malokarpatan!

Ich drugi album „Nordkarpatenland” to kopalnia starych riffów, heavy metalowych solówek, a wszystko idealnie doprawione „czarnym” czy też czarcim ziołem. Jak ktoś szuka technicznych zagrywek czy nowoczesnych rozwiązań, to niech sobie odpuści. Prostota jaka bije z „Nordkarpatenland” po prostu poraża. Ten album jest dla maniaków starej szkoły metalu z początków lat ’80.

„Nordkarpatenland” to trzy kwadranse metalu ze słowackiego skansenu (teksty w ojczystym języku są naprawdę złowieszcze). Dziesięć utworów, które kopią mój stary, zgrzybiały zad, brzmią niezwykle świeżo (biorąc pod uwagę trochę archaiczne brzmienie – perkusja „kartoflanka”, bulgoczący bas i pogłosy na wokalach). Pomiędzy utworami krótkie wstawki, które kojarzą mi się z filmami grozy czy też komunistycznymi defiladami (dęciaki obłędne).

Próbowałem wgryźć się w teksty, ale niestety nie do końca zrozumiałem co panowie chcą przekazać słuchaczowi

...chlpatý Belzebub bičem svojím ho privítal ked v kartách fortúnu neščastne pokúšal…

ale domyślam się

Powiem tak – po pierwsze: płyta bardzo fajnie wpada w ucho i chce się więcej i więcej.

Po drugie: brakowało mi takiej kapeli, która łączyłaby w sobie wszystkie ograne do bólu heavy metalowe patenty z czarną polewką (znaleźli idealny przepis). Kiedyś Mercyful Fate popełnił takie dwa albumy, do których do tej pory nikt się nawet nie zbliżył i właśnie ducha wczesnego MERCYFUL’a wyraźnie czuć w muzyce Malokarpatan (solówki). Poza tym wyraźne wpływy wczesnego Bathory, Venom czy Celtic Frost.

Nie pozostało mi nic innego, jak zapuścić po raz kolejny „Nordkarpatenland” i po cichu wyczekiwać kolejnej odsłony w ich wykonaniu. VIVA SLOVAKIA!!

Piwko



I was lucky to get turned onto Malokarpatan a few months back. Very lucky. Of their three albums, this one is my favorite. I am going to do my best to try an talk about the album overall, because typing out those individual song titles would be a serious chore. Malokarpatan play heavy metal. Musically, they are rooted in first wave black with a heaping dose of classic "heavy metal", early speed metal and even some NWBHM liberally thrown in for good measure. All of this is fused with traditional Slovakian folk music, yet, despite this fact, this album does not succumb to many of the tropes present in more generic folk metal. After a short intro, track 2 proves my point masterfully. This is probably my favorite track by this band, as it comes out of the gate with an incredible riff that gets instantly stuck in your head and refuses to go away, which you would not want anyways. the song moves through several riffing motifs in a short period of time, with some excellent, rapid fire attacks before a brilliant breakdown mid-track that leads into a nice atmospheric synth part, only to bust out a super classy, classic mid-80ties metal vibe to frame the excellent guitar solo. Rinse, and repeat throughout the rest of the album.

Ok, ok, I know it's not that simple, but in describing one song, I think I have covered them all, because this whole album is excellent, so excellent in fact, that I am having a hard time finding the right words to describe it. Malokarpatan certainly don't take their concept too seriously, yet their musical and compositional skills are top tier. The production is raw, gritty, and perfectly fits the overall mood and intent of the album. I should note that despite it being raw and gritty, you can still hear every instrument (yup, even the bass) crystal clear. The songs often have funny, thought provoking and sometimes downright odd interludes which could be anything from seeming field recordings of rural Slovakian life, to creepy sound collages to what sounds like old communist propaganda reels. It all happens at such a breakneck pace with rapid transitions throughout that the whole album feels like it is much longer (and not in the bad way, since its running time is actually a quite modest 45 minutes) than it actually is. I should also mention the vocals, as they are one of the best parts here. The singer has an excellent, gravelly, deep, rumbling rasp that fits the music perfectly simply because you don't usually hear these kinds of vocals with this kind of metal, which furthers the unique character of this band. The singer spits out his venom in barked, spoken word style epithets most similar to black metal styles, but his voice is much deeper than the typical black metal shriek.

Its hard to know exactly what else to say here, this album is damn near perfect. Malokarpatan manage to crib their sound from classic heavy metal without sounding like a cheesy revival act, primarily because of the vocalist, the Slovakian folk elements (we really need more bands from this part of Europe to get more exposure!) and the various psychedelic touches throughout. If you are still trying to figure out if this band may be right for you, take a good long look at the cover art, which perfectly matches the music, and all will be made clear. People need to pay more attention to Malokarpatan.

kattamuuran23



..::TRACK-LIST::..

1. Nordkarpatenland 01:20

2. V okresném rybníku hastrman už po stáročá vyčína (In the provincial pond, a water goblin has been raging for centuries) 06:14

3. Ked starého Bartolína ze šenku na táčkach zvážali (When old Bartolín was driven back home from the tavern on a wheelbarrow) 02:44

4. Ked svetlonosi započnú v močariskách nazeleno svícit (When will-o'-the-wisps begin to shine green in the bogs) 05:17

5. Nedlho po púlnoci opacha sa doplazila z dzíry (Not long after midnight, the abomination has crawled out of the hole) 04:36

6. V hustej hore na stračích nohách striga chalupu svoju ukrýva (Within the dense woods, the witch is hiding her hut on magpie legs) 05:26

7. Ked gazdovi upeleší sa v chyži nezdoba zmok (When a bugger kobold settles down in the farmer's household) 04:37

8. V rujnovej samote pocichu dumá lovecký zámek zvlčilého grófa (In October's solitude, silently the hunting chateau of the wolfish count is brooding) 05:56

9. Na horárni ve folvarku šafári rohatý jáger (A horned jaeger governs the gamekeeper's lodge in the uplands) 03:37
10. Ve starém mlyne čerti po nocách mariáš hrávajú (Devils are playing whist at nights in the old water mill) 05:40



..::OBSADA::..

HV - Guitars, Mouth harp
As - Guitars, Keyboards, Wind instruments, Bells, Helix bowl, Vocals (backing), Songwriting, Lyrics
Temnohor - Vocals
Peter - Bass, Wind instruments, Frogbuzzer
Miroslav - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XInxF1U3pO4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Niesamowite motywy liryczne i tytuły piosenek. Świetne!
Wywołują wiele obrazów w wyobraźni.
Świetne wydawnictwo z kilkoma wykurwistymi riffami!

FA


Przyssałem się do tej płyty ostatnio jak rzep do psiego ogona i nie mogę się od niej oderwać. Pewnie sporo z was pamięta ile szumu narobił debiut Słowaków. Dwójka bije „Stridzie Dni” na głowę. Pozornie zdawać by się mogło, że poprzeczka została postawiona z marszu wysoko, ale Malokarpatan przeskoczyli ją bez problemu generując nową i to jeszcze wyżej. Z płytą zapoznałem się nie tak dawno po premierze, jakoś na początku 2018, ale natłok innych tytułów wciąż przepychał mi temat w czasie, co chwila było coś do ogarnięcia na bieżąco. No ale wreszcie z niepohamowaną radością zasiadam do odrobiny refleksji na jej temat.

Pierwsza sprawa to to, że zespół poszedł na tej płycie w Heavy Metalowy (ten surowy i nieco przybrudzony) oldschool niemal po całości. Dlaczego niemal? Bo jest sowicie wypełniony czarną polewką, która uwydatnia się przede wszystkich przez pewną dozę złowieszczości w riffach, swoisty klimat Pierwszej Fali oraz wokale. Tak, Temnohor brzmi jak połączenie Nocturno Culto, Cronosa i Frantiseka Storma w jednym, także jak ktoś nie słyszał, to perfekcyjnie może to sobie wyobrazić. Wracając do samej muzyki spotyka się tu klasyczny, siarczysty Heavy Metal lat 80-tych z tzw. Pierwszą Falą Black Metalu. Z jednej strony słyszymy elementy Iron Maiden, Pokolgep, Saxon, może trochę Motorhead, a z drugiej… Ha! I teraz pomyślicie, że pojadę cytatem „Venom, Bathory, Celtic Frost” jak to najczęściej bywa w tym przypadku, a otóż nie! Moim zdaniem, z tej „mrocznej” strony kłania się przede tu przede wszystkim Mercyful Fate, Master’s Hammer i nasz rodzimy Kat (album „666”). To ich wpływy można usłyszeć tu najwyraźniej.

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jeden zespół. Mianowicie Darkthrone, i nie chodzi mi tu o wokale. Duet Fenriz- Nocturno Culto bardzo podobnie poczynali sobie jeżeli chodzi o strukturę niektórych riffów czy brzmienie na takich płytach jak „Sardonic Wrath” czy „F.O.A.D”. Niewykluczone, że Malokarpatan mogli odrobinę się Norwegami zainspirować lub jest to po prostu spore podobieństwo i tyle. Tak na marginesie, powiem wam, że w chwili obecnej wolę to oldschoolowe granie właśnie w wydaniu Słowaków niż Darkthrone. Nie przypuszczałem, że coś takiego kiedykolwiek powiem, ale cóż, to jest fakt. W zestawieniu „Nordkarpatenland” vs „Arctic Thunder” jest 1:0 dla naszych południowych sąsiadów.

Kontynuując, poza tym, że mamy tu riffowy róg obfitości, bańka sama do tego chodzi, to jeszcze dostajemy w tekstach słowacki folklor w jego ciemniejszej odsłonie oraz ponurą, wisielczą dawkę humoru. Dodatkowo utwory poprzedzielane są oryginalnymi wstawkami pochodzącymi głównie ze starych słowackich filmów. Zabieg, trzeba przyznać, oryginalny i robi swoje. Płyta ma swoją własną niepowtarzalną atmosferę na którą składa się zarówno świetna muzyka, teksty, jak i grafiki zdobiące album. Na koniec powiem szczerze, że to jeden z najlepszych metalowych wyziewów jakie słyszałem w ciągu ostatnich 3 lat. Uważam, że „Nordkarpatenland” powinien znaleźć się na półce każdego zwolennika starego, metalowego grania. Mus i szlus!

Przemysław Bukowski



Minął już prawie rok od wydania tego albumu, ale dopiero teraz do mnie dotarło, jaką to genialną płytą uraczyli nas Słowacy z Malokarpatan!

Ich drugi album „Nordkarpatenland” to kopalnia starych riffów, heavy metalowych solówek, a wszystko idealnie doprawione „czarnym” czy też czarcim ziołem. Jak ktoś szuka technicznych zagrywek czy nowoczesnych rozwiązań, to niech sobie odpuści. Prostota jaka bije z „Nordkarpatenland” po prostu poraża. Ten album jest dla maniaków starej szkoły metalu z początków lat ’80.

„Nordkarpatenland” to trzy kwadranse metalu ze słowackiego skansenu (teksty w ojczystym języku są naprawdę złowieszcze). Dziesięć utworów, które kopią mój stary, zgrzybiały zad, brzmią niezwykle świeżo (biorąc pod uwagę trochę archaiczne brzmienie – perkusja „kartoflanka”, bulgoczący bas i pogłosy na wokalach). Pomiędzy utworami krótkie wstawki, które kojarzą mi się z filmami grozy czy też komunistycznymi defiladami (dęciaki obłędne).

Próbowałem wgryźć się w teksty, ale niestety nie do końca zrozumiałem co panowie chcą przekazać słuchaczowi

...chlpatý Belzebub bičem svojím ho privítal ked v kartách fortúnu neščastne pokúšal…

ale domyślam się

Powiem tak – po pierwsze: płyta bardzo fajnie wpada w ucho i chce się więcej i więcej.

Po drugie: brakowało mi takiej kapeli, która łączyłaby w sobie wszystkie ograne do bólu heavy metalowe patenty z czarną polewką (znaleźli idealny przepis). Kiedyś Mercyful Fate popełnił takie dwa albumy, do których do tej pory nikt się nawet nie zbliżył i właśnie ducha wczesnego MERCYFUL’a wyraźnie czuć w muzyce Malokarpatan (solówki). Poza tym wyraźne wpływy wczesnego Bathory, Venom czy Celtic Frost.

Nie pozostało mi nic innego, jak zapuścić po raz kolejny „Nordkarpatenland” i po cichu wyczekiwać kolejnej odsłony w ich wykonaniu. VIVA SLOVAKIA!!

Piwko



I was lucky to get turned onto Malokarpatan a few months back. Very lucky. Of their three albums, this one is my favorite. I am going to do my best to try an talk about the album overall, because typing out those individual song titles would be a serious chore. Malokarpatan play heavy metal. Musically, they are rooted in first wave black with a heaping dose of classic "heavy metal", early speed metal and even some NWBHM liberally thrown in for good measure. All of this is fused with traditional Slovakian folk music, yet, despite this fact, this album does not succumb to many of the tropes present in more generic folk metal. After a short intro, track 2 proves my point masterfully. This is probably my favorite track by this band, as it comes out of the gate with an incredible riff that gets instantly stuck in your head and refuses to go away, which you would not want anyways. the song moves through several riffing motifs in a short period of time, with some excellent, rapid fire attacks before a brilliant breakdown mid-track that leads into a nice atmospheric synth part, only to bust out a super classy, classic mid-80ties metal vibe to frame the excellent guitar solo. Rinse, and repeat throughout the rest of the album.

Ok, ok, I know it's not that simple, but in describing one song, I think I have covered them all, because this whole album is excellent, so excellent in fact, that I am having a hard time finding the right words to describe it. Malokarpatan certainly don't take their concept too seriously, yet their musical and compositional skills are top tier. The production is raw, gritty, and perfectly fits the overall mood and intent of the album. I should note that despite it being raw and gritty, you can still hear every instrument (yup, even the bass) crystal clear. The songs often have funny, thought provoking and sometimes downright odd interludes which could be anything from seeming field recordings of rural Slovakian life, to creepy sound collages to what sounds like old communist propaganda reels. It all happens at such a breakneck pace with rapid transitions throughout that the whole album feels like it is much longer (and not in the bad way, since its running time is actually a quite modest 45 minutes) than it actually is. I should also mention the vocals, as they are one of the best parts here. The singer has an excellent, gravelly, deep, rumbling rasp that fits the music perfectly simply because you don't usually hear these kinds of vocals with this kind of metal, which furthers the unique character of this band. The singer spits out his venom in barked, spoken word style epithets most similar to black metal styles, but his voice is much deeper than the typical black metal shriek.

Its hard to know exactly what else to say here, this album is damn near perfect. Malokarpatan manage to crib their sound from classic heavy metal without sounding like a cheesy revival act, primarily because of the vocalist, the Slovakian folk elements (we really need more bands from this part of Europe to get more exposure!) and the various psychedelic touches throughout. If you are still trying to figure out if this band may be right for you, take a good long look at the cover art, which perfectly matches the music, and all will be made clear. People need to pay more attention to Malokarpatan.

kattamuuran23



..::TRACK-LIST::..

1. Nordkarpatenland 01:20

2. V okresném rybníku hastrman už po stáročá vyčína (In the provincial pond, a water goblin has been raging for centuries) 06:14

3. Ked starého Bartolína ze šenku na táčkach zvážali (When old Bartolín was driven back home from the tavern on a wheelbarrow) 02:44

4. Ked svetlonosi započnú v močariskách nazeleno svícit (When will-o'-the-wisps begin to shine green in the bogs) 05:17

5. Nedlho po púlnoci opacha sa doplazila z dzíry (Not long after midnight, the abomination has crawled out of the hole) 04:36

6. V hustej hore na stračích nohách striga chalupu svoju ukrýva (Within the dense woods, the witch is hiding her hut on magpie legs) 05:26

7. Ked gazdovi upeleší sa v chyži nezdoba zmok (When a bugger kobold settles down in the farmer's household) 04:37

8. V rujnovej samote pocichu dumá lovecký zámek zvlčilého grófa (In October's solitude, silently the hunting chateau of the wolfish count is brooding) 05:56

9. Na horárni ve folvarku šafári rohatý jáger (A horned jaeger governs the gamekeeper's lodge in the uplands) 03:37
10. Ve starém mlyne čerti po nocách mariáš hrávajú (Devils are playing whist at nights in the old water mill) 05:40



..::OBSADA::..

HV - Guitars, Mouth harp
As - Guitars, Keyboards, Wind instruments, Bells, Helix bowl, Vocals (backing), Songwriting, Lyrics
Temnohor - Vocals
Peter - Bass, Wind instruments, Frogbuzzer
Miroslav - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XInxF1U3pO4



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Śledzę karierę Wija od debiutanckiego Dziwidła, dotychczasowy dorobek studyjny (podobnie jak koncert zagrany podczas Summer Dying Loud 2022) nie sprawił jednak, bym spoglądał na twórczość grupy z perspektywy kolan. O ile debiut i Przeklęte Wody doceniam, znajdując na nich sporo ciekawej treści, moja odległość od parteru pozostawała do tej pory, w przypadku warszawskiego trio, dość bezpieczna.

Wiele wskazuje na to, że druga płyta grupy ma szansę tę sytuację zmienić, bo Przestwór wziął mnie z zaskoczenia bardzo skutecznie, wypełzł spod wyra, chwycił za nogawkę i z łatwością wciągnął do swojego przedziwnego, wielobarwnego świata, w którym od pierwszej chwili poczułem się zaskakująco dobrze.

Cholera jasna, czego tu nie ma. Kojarząc Wij przez pryzmat tradycyjnego doom/heavy – czy, jak zwykli to nazywać spece do marketingu, proto – metalu, otrzymałem na nowym albumie daleko szerszy wachlarz inspiracji, odwołań i muzycznych kluczy. Od Panzerfury wjeżdżającej dismemberowym riffem, przez sabbathowy vibe Porońca, orientalne smaczki Brek Zarith, nowoczesne post grunge’owe Lete i Lucyferynę, po punkowego Niezatapialnego i wręcz crossoverowy Z Raju won, Wij tasuje swobodnie swoją muzyczną talię, zmieniając co rusz układ wyłożonych na stół kart.

W całym tym misz-maszu jest jednak wspólny mianownik. Są nimi co najmniej dobre (Oko, Niezatapialny), bardzo dobre (Brek Zarith, Lete, Skrzypłocz, Z raju won), a miejscami zasługujące nawet na ocenę celującą (Panzerfura, Poroniec, Lucyferyna) bangery, które znakomicie siadają, zostają w głowie i zmuszają do swawolnego tańca, ze szczególnym uwzględnieniem ruchu bioder.

Nieodzownym elementem jest tu oczywiście wokal Tui Szmaragd, która w zależności od potrzeb sięga zarówno po inspiracje damami estrady lat 70./80., by w innych numerach zabrzmieć dużo bardziej współcześnie i modnie. Co ważne, wokal nie jest na Przestworze wyłącznie nośnikiem treści, ale zdaje się być trzecim instrumentem, muzycznie uzupełniającym partie Palca i Boba (a czasem kreującym własne linie melodyczne, wchodzące z nimi w dysonanse). Głos Tui to w ogóle ciekawy kazus, mocno polaryzujący słuchaczy, ja jednak skłaniam się ku tym, którzy uznają go za jedną z największych zalet twórczości zespołu.

No i te teksty. Zabawa słowem (już sam tytuł można interpretować dwuznacznie), ciekawie pogmatwane frazy, skłaniające do lektury, niebędące jednocześnie przeintelektualizowanym bełkotem liryki, inspiracje zarówno pulpową popkulturą, poezją, słowiańską i grecką mitologią, jak i kulturą komiksu (wielkie love za sięgnięcie do świata Thorgala, który w dużej mierze ukształtował także moją miłość do tego gatunku), wszystko to składa się na bardzo różnorodne i ciekawe uniwersum muzycznych opowieści.

By nie było jednak zbyt słodko, muszę wspomnieć też o minusach Przestworu/a. Po ich stronie zaliczyć trzeba na pewno długość płyty. Czuć brak tych dwóch dodatkowych numerów, dzięki którym – oczywiście pod warunkiem utrzymania poziomu – zgarnięta pula byłaby większa. Kolejna rzecz to odczuwalny niedobór drugiego wiosła, który mimo dość ciekawego zastosowania gitary barytonowej, będącej jednocześnie instrumentem prowadzącym, jak i uzupełnieniem sekcji rytmicznej, mocno zawęża arsenał środków wyrazu. Odrobinę ciekawsza mogłaby być też oprawa graficzna (ratuje ją nieco sesja zdjęciowa), choć przyznam, ze intrygujące jest odwrócenie dotychczasowych barw i tonacji, co można interpretować jako deklarację zdecydowanego wyjścia z ram wytyczonych poprzednimi albumami (możliwe też jednak, że po prostu coś sobie dopowiadam).

Jedno jest pewne – Przestwór to dla mnie nowe otwarcie w muzycznej przygodzie z Wijem. Bardzo dobry album, który na pewno zagości w moim tegorocznym podsumowaniu i skłoni do udziału w trasie zapowiedzianej na początek 2024. „Każdy jest niechrzczeńcem, tam skąd jestem!” – oj, będzie śpiewane.

Synu



Macki protometalowego WIJ-a oplotły mnie już za sprawą debiutu Dziwidło, a ze względu na drugą płytę, zaciskają się jeszcze gorliwiej. Choć w przypadku Przestworu nie dostajemy już okultystycznego paktu, czy sensualnego zaśpiewu, to wkraczamy w czeluści nieznanych wymiarów. W przestrzenie międzygatunkowe i wszechstronne.

Otacza Cię ciemność – głęboka, pochłaniająca, złowróżbna. Z przytłaczającej, atramentowej plamy wyłaniają się delikatne, jasne przebłyski. Dziewięć nierównych planet. Każda z nich odmienna, osobliwa, lecz tak samo plugawa i niedogodna do ludzkiego poznania.

Kroczysz drogą po wymiarach, stoisz na granicy wszechświatów w… przestworze. W rozległej przestrzeni, niemającej zenitu.

Zespół wypełzł z mroku, łącząc metaforyczne teksty, mistycyzm z ezoterycznością, dziwactwa z wierzeniami. Na najnowszym albumie – Przestwór – możemy doświadczyć jeszcze większego spektrum różnorodności. WIJ na płycie wykreował wszechświaty wkraczające w mitologię grecką i słowiańską. Eksploruje szczeliny podwodnych głębin, a także penetruje ruiny komiksowych historii. Stworzone opowieści tworzą oddzielne, kompletne planety, które rezonują obok siebie w przestrzeni.

Każdy z wymiarów zbudowany jest z innych cząsteczek, także tych gatunkowych. Zespół na Przestworze jeszcze dosadniej intryguje formą – dodaje do utworów thrashowe wstawki, elektroniczne dźwięki, czy melancholię gotyckiego rocka. WIJ już na Dziwidle nie był oddany jednemu gatunkowi muzycznemu. W debiucie mogliśmy doświadczyć połączenia proto/doom metalu z elementami rock’n’rolla. W przypadku najnowszego albumu haniebna byłaby jakakolwiek próba sklasyfikowania tak niejednostajnej struktury (choć pośrednio to zrobię, lecz nie w wymiarze całej płyty, a w analizie poszczególnych utworów). Przestwór ma bowiem pozostać rozległy, niezbadany, a w konsekwencji – perwersyjny.


Panzerfura
Na krucjacie przeciw życiu doświadczamy w istocie poezji śpiewanej opowiadającej o rebelii maszyn. Płyta rozpoczyna się energicznym, thrashowym wydźwiękiem. Szybkimi riffami gitary barytonowej oraz melodyjnym wyciem wokalu. Jest szybko, agresywnie, a wręcz – mechanicznie.

Poroniec
Ja Poroniec, nie będę służyć Tobie – poroniec, podły, wrogi demon, wywodzącym się z duszy poronionego dziecka lub spędzonego płodu W Porońcu wchodzimy do krainy plugawych, obskurnych wierzeń słowiańskich. To najbardziej „dziwidłowy” kawałek. Przesiąknięty ezoteryką, mrokiem i brzydactwem. Poroniec to esencja doom metalu, gdzie przechodzimy od monumentalnych, ciężkich fragmentów do bardziej delikatnych, melodyjnych partii.

Oko
Oko nanizane na srebrzystą nić – już na początku utworu, wrzuceni zostajemy w hipnotyczny seans z elementami elektroniki. Ma się wrażenie, jakby oko, o którym jest mowa, obracało się w ciemnej próżni, pochłaniając wszystko wokół. W klipie doświadczamy psychodelii, podsyconej czarnoksięstwem, wróżbami i mistycyzmem. Oko obkręca także wśród hard rocka i rock’n’rolla. Z pewnością jest to jeden z lepszych utworów na płycie, z przenikliwym, charakternym refrenem.

Brek Zarith
Na wysokim klifie wkraczamy w świat Thorgala, komiksu science fiction-fantasy. Brek Zarith jest niezmiernie monumentalnym utworem w gotyckim charakterze. Przeważają w nim częste zmiany tempa i intensywności. Wszystko w egzotycznym, orientalnym klimacie. W wersie – Musi zginąć, Brek Zarith musi zginąć – intrygująco użyto dwóch głosów, nadając utworowi jeszcze większej podniosłości. Tuja Szmaragd eksperymentuje ze zmianą tonacji i ukazuje swój ogromny wachlarz zdolności wokalnych.

Brek Zarith odstaje od pozostałych utworów, jest najbardziej innowacyjny, co nie każdemu słuchaczowi przypadnie do gustu. Według mnie jest to najlepszy kawałek na płycie, z racji właśnie tej odmienności.

Lete
Brodząc purpurową rzeką Lete, mamy całkowicie utracić pamięć, by dostąpić reinkarnacji i zapomnieć o przeszłych żywotach. Utwór nawiązuje do mitologii greckiej, gdzie wspomniany strumyk jest jedną z pięciu rzek krainy ciemności, Hadesu. Płyniemy w utworze wolniej niż w przypadku pozostałych pozycji na płycie. Lete jest bardziej melancholijna, posępna, co bardzo dobrze współgra z opowieścią o zatraceniu duszy śmiertelnej.

Lucyferyna
Ja nie z światła, ja nie z cienia …, to nie jej dom. Tytułowa Lucyferyna, nie przynależy do tego świata i chce odejść. Oznajmia to słuchaczom melodyjnym wokalem. Pełnym delikatności, a zarazem stanowczości. W porównaniu do świetnej pracy wokalnej warstwa instrumentalna Lucyferyny nie wprawia mnie w zachwyt. Brakuje w melodii większej ekspresji i wyrazistości.

Niezatapialny
Małej wiary gad – Bazyliszek – obślizgłe stworzenie mityczne pojawiające się w baśniach. Niezatapialny jest następnym utworem o intensywnym, potężnym brzmieniu. W warstwie instrumentalnej położono przede wszystkim na równe, systematyczne tempo w rytmie rock’n’rollowego ducha. W balladzie ludowej o wężu z legend także nie brak elementów kontrastowych. W tym przypadku było nim użycie growlu, który idealnie odwzorował ryk obskurnego Bazyliszka.

Skrzypłocz
Starszy niż świat, jaki dziś go znamy – skrzypłocz, rodzaj obejmujący kilka reliktowych gatunków staroraków. Utwór przypomina słuchaczom, że my też kiedyś pójdziemy na dno i staniemy się zmumifikowanym reliktem. Zatopieni w galaktycznych głębinach mórz.

Z raju won
Dusza jest więzieniem ciała i nie wypuści jej nawet thrashowy łomot. „Z raju won” jest pełny wręcz punkowej energii i szybkości, które łączą się także z ciężkimi gitarowymi riffami charakterystycznymi dla heavy metalu. Odpowiedni utwór na zakończenie płyty – gwałtowny i pozostawiający niedosyt.

Nowa płyta to absurd, perwersja i wybijająca się szczególnie – oryginalność. Nietuzinkowość, na którą składa się z dopracowana warstwa liryczna, czy ciekawe sekwencje melodyczne. Niejednokrotnie urozmaicone pomrukami, wysokimi akcentami w wokale czy growlem.

Pomimo dopracowania szczegółów w każdym z utworów, album wydaje się być dość niestabilny w swojej kreacji. Każdy z kawałków jest zasadniczo samodzielny, wyróżnia się odrębną historią, mającą swój początek i zakończenie. W moim odczuciu brak w płycie jednoznacznego scalenia. Nici, która połączyłaby w całość każdej pozycji. Choć może włóczką spajającą całokształt albumu jest poniekąd sam tytuł – Przestwór. Przestrzeń otwarta, szeroka, w której pomieszczą się wszystkie różnorodne, wyimaginowane światy (i być może to jest ta niejednoznaczna klamra kompozycyjna).

WIJ wysunął macki w terytoria nieznane, tworząc galaktykę uformowaną z wierzeń i ciemnych historii. Nie jest to zespół, który można spłycić twierdzeniem „kolejna stonerowa kapela z ciekawą wokalistką”, WIJ to coś więcej. Coś niezmiernie wyszukanego i tym samym intrygującego.

Małgorzata Chabowska



Zespół Wij ponownie atakuje swoimi muzycznymi odnóżami i po kapitalnym debiucie ”Dziwidło” oraz niemniej udanej Ep-ce „Przeklęte wody” serwuje nam najnowsze dzieło o tytule „Przestwór”. Jeśli jednak spodziewacie się kalki z poprzednich wydawnictw to możecie się srogo zdziwić. Trio delikatnie przepoczwarzyło się i już nie czerpie inspiracji jedynie z proto-metalu lat 70-tych, a śmiało rozpościera swoje macki na inne gatunki z szeroko pojętej muzyki rockowej i metalowej.

„Dziwidło” to było dla mnie spektakularne odkrycie. Trzyosobowy skład bez gitary basowej, wokalistka (Tuja Szmaragd) o wyszkolonym głosie w Łódzkiej Akademii Muzycznej, wiosłowy (Palec) używający gitary barytonowej i te piękne aczkolwiek chwilami „plugawe” teksty. Pomimo faktu, iż zespół garściami czerpał od klasyków retro grania, była w tym niesamowita świeżość. Wystarczyło też, że raz wybrałem się na ich koncert i momentalnie stałem się zagorzałym fanem.

Zanim przejdziemy do sedna, czyli omówienia albumu należy wspomnieć, iż przed wydaniem najnowszej płyty nastąpiła zmiana w szeregach tria. Dotychczasowego perkusistę Mika zastąpił Bob. Trudno wyrokować jak wpłynęło to na repertuar płyty, ale zmiany w brzmieniu są jak najbardziej słyszalne.

Oczywiście sporym przekłamaniem było by napisać, że zespół zupełnie odciął się od retro wzorców. Na płycie nadal obecne są elementy klasycznego rocka, metalu, stoneru ale pojawiają się również wpływy thrash metalu czy gotyku. Już otwierająca całość „Panzerfura” rozpoczyna się od szybkich, thrashowych riffów, by płynnie przejść w bardziej sabbathowe klimaty. Zespół na pewno też lubuje się w nieodżałowanym Type O Negative. Mam wrażenie, że Tuja Szmaragd budując partie wokalne niektórych utworów mocno inspirowała się wrażliwością Petera Steela (np. refren w „Lete”). Zespół potrafi nagrać też utwory diabelsko przebojowe. Taki „Poroniec” ma wręcz stadionowy refren. Koncertową petardą będzie zapewne również żywiołowy „Niezatapialny”. Dla mnie jednak najlepszą kompozycją jest wręcz monumentalny „Brek Zarith”. Zespół mocno kombinuje w nim, w partiach instrumentalnych i wokalnych (te piękne wokalizy!!!). Doom miesza się z gotykiem i bardziej klasycznym metalem, a całość ma cudownie epicki klimat. „Skrzypłocz” w zwrotkach to znowu mocno motörheadowe granie, ale akurat w tym utworze Wij również miesza aranżacyjnie. Chyba jednak największym zaskoczeniem jest ostatni na płycie „Z raju won”. To już klasyczny thrash pełną gębą, którego nie powstydziłby się Kat i Roman Kostrzewski. Zespół tym razem zrezygnował z umieszczenia w trackliście coveru i w mojej opinii to dobre posunięcie. Zawsze autorski materiał jest bardziej wartościowy, a wokalistka nie będzie już musiała odpowiadać praktycznie w każdym wywiadzie na pytanie o album z cudzesami.

Na osobny akapit zasługują teksty Tui Szmaragd. Obecnie jest to dla mnie jedna z najlepszych polskich tekściarek.

Wokalistka w swoich song-opowieściach mocno inspiruje się słowiańskimi legendami („Poroniec”), komiksami („Brek Zarith”), mitologią („Lete”), ale potrafi też napisać tekst o pojeździe bojowym („Panzerfura”), czy też wręcz obrazoburczy („Z raju won”). Gdzieś w jej twórczości unosi się duch Kostrzewskiego, ale Tuja ma też swoje bardzo nieoczywiste inspiracje. Bawi się słowami, znaczeniami („Lucyferyna”, „Skrzypłocz”) i wręcz zaprasza odbiorcę do szukania tropów oraz nawiązań. O jej dziwnych historiach poruszających tematykę kosmicznych przestrzeni, krain zmarłych czy też morskich głębin można napisać solidną, naukową rozprawkę.

Jeśli chodzi o kwestie techniczne instrumenty zostały nagrane w Santa Studio (Haldor Gunberg, Mikołaj Kiciak), wokale w Mustache Ministry (Marcin Klimczak), zaś całość zmiksował Haldor Grunberg z Satanic Audio. Trzeba przyznać, że pomimo koktajlu zmieszanego z przeróżnych muzycznych inspiracji, całość jest zaskakująco spójna, a przede wszystkim bardzo… wijowa. Momentami naprawdę też ciężko uwierzyć, że te utwory nagrał trzyosobowy skład. Zespół w obrębie jednego kawałka potrafi naprawdę konkretnie zamieszać, co powoduje, że album na pewno nie jest muzycznie monotonny. Również wokalnie mam wrażenie, że porównując z debiutem, Tuja wzniosła się na wyższy poziom.

Wijowy „Przestwór” to kolejny dowód, że na polskiej scenie mamy prawdziwy muzyczny diament, który z nieoszlifowanej formy coraz bardziej nabiera kształtu i blasku. To już nie jest jedynie energetyczne granie zbudowane ze stosunkowo prostych riffów. Zespół kombinuje, buduje własną tożsamość i śmiało rozpycha się ramionami (sorry… odnóżami), aby stać się jednym z najważniejszych zespołów na polskiej scenie rockowo-metalowej. „Przestwór” to top najlepszych tegorocznych polskich albumów, a ja już nie jestem jedynie zagorzałym fanem. Po wielokrotnym przesłuchaniu ich najnowszego dzieła stałem się wręcz fanatycznym szalikowcem.

Mariusz Jagiełło



Nowa płyta Wij zatytułowana „Przestwór”, to jest jakiś nieprawdopodobny fenomen. Zresztą, sam Wij to jest jakiś fenomen. Skłamałbym, gdybym napisał, że od początku znam i bardzo lubię.

Długo się nie mogłem przekonać do tego zespołu, a tak naprawdę dopiero EP „Przeklęte Wody” i genialny cover Typów Negatywnych kupiły mnie w 100%. Dlatego na drugi pełny album czekałem mocno i muszę przyznać, że materiał ten przerósł moje oczekiwania. Spodziewałem się czegoś w stylu rozbudowanego heavy metalu, a dostałem znacznie, znacznie więcej. To co się dzieje na tej płycie pod względem muzycznym, wokalnym i tekstowym to jest jakaś niesamowita rzecz. Muzycznie jest tu sporo heavy, ale nie brakuje też bardziej drapiących stonerowych dźwięków. Zwalnia to czasem wpadając w objęcia doom, albo wręcz uderza w nuty black metalowe. Dodatkowo rock, punk hardcore… Nieistotne z jakim odłamem muzyki w danym momencie Wij romansuje, brzmi to autentycznie.

Wokalnie to jest już zupełnie kosmos. To jak się Pani wokalistka bawi wokalem, jakie robi głosowe akrobacje, to ja jestem nieustanie w szoku, a i nie raz włos mi się wręcz zjeży. To, jaka paletą barw głosu ta Pani dysponuje to jest po prostu niesamowite. Do tego bardzo inteligentne i przemyślane teksty. Razem daje to naprawdę fantastyczną opowieść, od której ciężko się oderwać. Trudno mi też wybrać jakiś faworytów z tych dziewięciu utworów. Na pewno „Oko” czy „Poroniec” nie zostały przypadkowo wybrane do promocji tej płyty. Znakomite numer. Wielokrotnie zapętliłem choćby „Skrzypłocza” ze względu na jego dość intrygujący charakter. Znakomicie prezentuje się też manifest niechęci do kleru, czyli „Z raju won”. „Lete” rozpuszcza mnie od środka hehe. Nie wiem, ale jest jakaś magia w tym numerze.

Co ja mogę napisać więcej. Wow! Dla mnie płyta nietuzinkowa, fantastycznie lekka, dogłębnie przyjemna i zaskakująco przebojowa. W idealnym świecie zamieszkanym przez inteligentnych ludzi, coś takiego powinno być puszczane na co dzień w radiu.

Pathologist



Druga płyta i drugi nokdaun. Debiut „Dziwidło” był kopniakiem wywarzającym drzwi razem z futrynami krajowej sceny rockowej. Kolejny LP „Przestwór” jest spełnieniem pokładanych wówczas nadziei. Mieli jeszcze niejednokrotnie pokazać na co ich stać, i pokazali.

Niby muzyka zespołu Wij oparta na „pradawnych” dźwiękach metalowych pionierów, zagrana na perkusję, gitarę i wokal, niesie w sobie z definicji duże uproszczenie, to jednak w idąc za tym rozumowaniem, wydając opinię, można łatwo wpaść w wilczy dół stereotypu. Na początku sami zwykli mawiać, że są zespołem proto-matalowym, ale niemal od razu, a już z pewnością na albumie numer dwa zaczęli wskazany ślad zacierać. Oryginalność grupy Wij bierze się właśnie z instrumentalnego ograniczenia i śpiewu oraz tekstów Tuji Szmaragd. W jednym i drugim wokalistka dodaje coś absolutnie unikatowego. Obdarzona silnym głosem Tuja wyśpiewuje wiersze jakby wzięte ze słowiańskich legend i zaklęć. Przez to ich utwory stają się wyjątkowe i po prostu… swojskie. Pomysł się sprawdził nie pierwszy raz. Eksponując słowiańską tożsamość, sporą popularność zdobył przecież Breakout i TSA, a na większą czy mniejszą, międzynarodową skalę także Niemen i SBB. Nie bez kozery przywołuję kultowe, rodzime nazwy, bo Wij głośno, dobitnie i ambitnie zgłasza swój akces do rockowej klasyki.

Wij na „Przestworze” emanuje większą pewnością siebie niż na debiucie. Mniej „garażowania” więcej starannej produkcji. W dodatku tym razem zahaczają o szerszą paletę metalowej ekspresji. Początek jest nawet punkowo thrashowy i tym samym płyta ma potężne otwarcie. Oto właściwe zaproszenie do rytualnego tańca z szamanami. Mrok z odrobiną grozy, potężne gitarowe riffy, gęsty rytm plus szalejąca w zwrotkach i refrenach Tuja, to świetny przepis na bardzo udany album , bo taki jest najnowszy krążek grupy Wij.

Witold Żogała



A mix of stoner metal, occult rock and angular prog with vocals sung in the bands native Polish tongue.
Poland's underground scene is one that constantly delivers and it has delivered something really special with this one.



..::TRACK-LIST::..

1. Panzerfura 04:44
2. Poroniec 03:23
3. Oko 04:32
4. Brek Zarith 04:42
5. Lete 03:36
6. Lucyferyna 03:15
7. Niezatapialny 02:56
8. Skrzypłocz 04:06
9. Z raju won 02:31



..::OBSADA::..

Palec - Guitars
Tuja Szmaragd - Vocals, Lyrics
Bob - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=WVTTWYuf5mU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Śledzę karierę Wija od debiutanckiego Dziwidła, dotychczasowy dorobek studyjny (podobnie jak koncert zagrany podczas Summer Dying Loud 2022) nie sprawił jednak, bym spoglądał na twórczość grupy z perspektywy kolan. O ile debiut i Przeklęte Wody doceniam, znajdując na nich sporo ciekawej treści, moja odległość od parteru pozostawała do tej pory, w przypadku warszawskiego trio, dość bezpieczna.

Wiele wskazuje na to, że druga płyta grupy ma szansę tę sytuację zmienić, bo Przestwór wziął mnie z zaskoczenia bardzo skutecznie, wypełzł spod wyra, chwycił za nogawkę i z łatwością wciągnął do swojego przedziwnego, wielobarwnego świata, w którym od pierwszej chwili poczułem się zaskakująco dobrze.

Cholera jasna, czego tu nie ma. Kojarząc Wij przez pryzmat tradycyjnego doom/heavy – czy, jak zwykli to nazywać spece do marketingu, proto – metalu, otrzymałem na nowym albumie daleko szerszy wachlarz inspiracji, odwołań i muzycznych kluczy. Od Panzerfury wjeżdżającej dismemberowym riffem, przez sabbathowy vibe Porońca, orientalne smaczki Brek Zarith, nowoczesne post grunge’owe Lete i Lucyferynę, po punkowego Niezatapialnego i wręcz crossoverowy Z Raju won, Wij tasuje swobodnie swoją muzyczną talię, zmieniając co rusz układ wyłożonych na stół kart.

W całym tym misz-maszu jest jednak wspólny mianownik. Są nimi co najmniej dobre (Oko, Niezatapialny), bardzo dobre (Brek Zarith, Lete, Skrzypłocz, Z raju won), a miejscami zasługujące nawet na ocenę celującą (Panzerfura, Poroniec, Lucyferyna) bangery, które znakomicie siadają, zostają w głowie i zmuszają do swawolnego tańca, ze szczególnym uwzględnieniem ruchu bioder.

Nieodzownym elementem jest tu oczywiście wokal Tui Szmaragd, która w zależności od potrzeb sięga zarówno po inspiracje damami estrady lat 70./80., by w innych numerach zabrzmieć dużo bardziej współcześnie i modnie. Co ważne, wokal nie jest na Przestworze wyłącznie nośnikiem treści, ale zdaje się być trzecim instrumentem, muzycznie uzupełniającym partie Palca i Boba (a czasem kreującym własne linie melodyczne, wchodzące z nimi w dysonanse). Głos Tui to w ogóle ciekawy kazus, mocno polaryzujący słuchaczy, ja jednak skłaniam się ku tym, którzy uznają go za jedną z największych zalet twórczości zespołu.

No i te teksty. Zabawa słowem (już sam tytuł można interpretować dwuznacznie), ciekawie pogmatwane frazy, skłaniające do lektury, niebędące jednocześnie przeintelektualizowanym bełkotem liryki, inspiracje zarówno pulpową popkulturą, poezją, słowiańską i grecką mitologią, jak i kulturą komiksu (wielkie love za sięgnięcie do świata Thorgala, który w dużej mierze ukształtował także moją miłość do tego gatunku), wszystko to składa się na bardzo różnorodne i ciekawe uniwersum muzycznych opowieści.

By nie było jednak zbyt słodko, muszę wspomnieć też o minusach Przestworu/a. Po ich stronie zaliczyć trzeba na pewno długość płyty. Czuć brak tych dwóch dodatkowych numerów, dzięki którym – oczywiście pod warunkiem utrzymania poziomu – zgarnięta pula byłaby większa. Kolejna rzecz to odczuwalny niedobór drugiego wiosła, który mimo dość ciekawego zastosowania gitary barytonowej, będącej jednocześnie instrumentem prowadzącym, jak i uzupełnieniem sekcji rytmicznej, mocno zawęża arsenał środków wyrazu. Odrobinę ciekawsza mogłaby być też oprawa graficzna (ratuje ją nieco sesja zdjęciowa), choć przyznam, ze intrygujące jest odwrócenie dotychczasowych barw i tonacji, co można interpretować jako deklarację zdecydowanego wyjścia z ram wytyczonych poprzednimi albumami (możliwe też jednak, że po prostu coś sobie dopowiadam).

Jedno jest pewne – Przestwór to dla mnie nowe otwarcie w muzycznej przygodzie z Wijem. Bardzo dobry album, który na pewno zagości w moim tegorocznym podsumowaniu i skłoni do udziału w trasie zapowiedzianej na początek 2024. „Każdy jest niechrzczeńcem, tam skąd jestem!” – oj, będzie śpiewane.

Synu



Macki protometalowego WIJ-a oplotły mnie już za sprawą debiutu Dziwidło, a ze względu na drugą płytę, zaciskają się jeszcze gorliwiej. Choć w przypadku Przestworu nie dostajemy już okultystycznego paktu, czy sensualnego zaśpiewu, to wkraczamy w czeluści nieznanych wymiarów. W przestrzenie międzygatunkowe i wszechstronne.

Otacza Cię ciemność – głęboka, pochłaniająca, złowróżbna. Z przytłaczającej, atramentowej plamy wyłaniają się delikatne, jasne przebłyski. Dziewięć nierównych planet. Każda z nich odmienna, osobliwa, lecz tak samo plugawa i niedogodna do ludzkiego poznania.

Kroczysz drogą po wymiarach, stoisz na granicy wszechświatów w… przestworze. W rozległej przestrzeni, niemającej zenitu.

Zespół wypełzł z mroku, łącząc metaforyczne teksty, mistycyzm z ezoterycznością, dziwactwa z wierzeniami. Na najnowszym albumie – Przestwór – możemy doświadczyć jeszcze większego spektrum różnorodności. WIJ na płycie wykreował wszechświaty wkraczające w mitologię grecką i słowiańską. Eksploruje szczeliny podwodnych głębin, a także penetruje ruiny komiksowych historii. Stworzone opowieści tworzą oddzielne, kompletne planety, które rezonują obok siebie w przestrzeni.

Każdy z wymiarów zbudowany jest z innych cząsteczek, także tych gatunkowych. Zespół na Przestworze jeszcze dosadniej intryguje formą – dodaje do utworów thrashowe wstawki, elektroniczne dźwięki, czy melancholię gotyckiego rocka. WIJ już na Dziwidle nie był oddany jednemu gatunkowi muzycznemu. W debiucie mogliśmy doświadczyć połączenia proto/doom metalu z elementami rock’n’rolla. W przypadku najnowszego albumu haniebna byłaby jakakolwiek próba sklasyfikowania tak niejednostajnej struktury (choć pośrednio to zrobię, lecz nie w wymiarze całej płyty, a w analizie poszczególnych utworów). Przestwór ma bowiem pozostać rozległy, niezbadany, a w konsekwencji – perwersyjny.


Panzerfura
Na krucjacie przeciw życiu doświadczamy w istocie poezji śpiewanej opowiadającej o rebelii maszyn. Płyta rozpoczyna się energicznym, thrashowym wydźwiękiem. Szybkimi riffami gitary barytonowej oraz melodyjnym wyciem wokalu. Jest szybko, agresywnie, a wręcz – mechanicznie.

Poroniec
Ja Poroniec, nie będę służyć Tobie – poroniec, podły, wrogi demon, wywodzącym się z duszy poronionego dziecka lub spędzonego płodu W Porońcu wchodzimy do krainy plugawych, obskurnych wierzeń słowiańskich. To najbardziej „dziwidłowy” kawałek. Przesiąknięty ezoteryką, mrokiem i brzydactwem. Poroniec to esencja doom metalu, gdzie przechodzimy od monumentalnych, ciężkich fragmentów do bardziej delikatnych, melodyjnych partii.

Oko
Oko nanizane na srebrzystą nić – już na początku utworu, wrzuceni zostajemy w hipnotyczny seans z elementami elektroniki. Ma się wrażenie, jakby oko, o którym jest mowa, obracało się w ciemnej próżni, pochłaniając wszystko wokół. W klipie doświadczamy psychodelii, podsyconej czarnoksięstwem, wróżbami i mistycyzmem. Oko obkręca także wśród hard rocka i rock’n’rolla. Z pewnością jest to jeden z lepszych utworów na płycie, z przenikliwym, charakternym refrenem.

Brek Zarith
Na wysokim klifie wkraczamy w świat Thorgala, komiksu science fiction-fantasy. Brek Zarith jest niezmiernie monumentalnym utworem w gotyckim charakterze. Przeważają w nim częste zmiany tempa i intensywności. Wszystko w egzotycznym, orientalnym klimacie. W wersie – Musi zginąć, Brek Zarith musi zginąć – intrygująco użyto dwóch głosów, nadając utworowi jeszcze większej podniosłości. Tuja Szmaragd eksperymentuje ze zmianą tonacji i ukazuje swój ogromny wachlarz zdolności wokalnych.

Brek Zarith odstaje od pozostałych utworów, jest najbardziej innowacyjny, co nie każdemu słuchaczowi przypadnie do gustu. Według mnie jest to najlepszy kawałek na płycie, z racji właśnie tej odmienności.

Lete
Brodząc purpurową rzeką Lete, mamy całkowicie utracić pamięć, by dostąpić reinkarnacji i zapomnieć o przeszłych żywotach. Utwór nawiązuje do mitologii greckiej, gdzie wspomniany strumyk jest jedną z pięciu rzek krainy ciemności, Hadesu. Płyniemy w utworze wolniej niż w przypadku pozostałych pozycji na płycie. Lete jest bardziej melancholijna, posępna, co bardzo dobrze współgra z opowieścią o zatraceniu duszy śmiertelnej.

Lucyferyna
Ja nie z światła, ja nie z cienia …, to nie jej dom. Tytułowa Lucyferyna, nie przynależy do tego świata i chce odejść. Oznajmia to słuchaczom melodyjnym wokalem. Pełnym delikatności, a zarazem stanowczości. W porównaniu do świetnej pracy wokalnej warstwa instrumentalna Lucyferyny nie wprawia mnie w zachwyt. Brakuje w melodii większej ekspresji i wyrazistości.

Niezatapialny
Małej wiary gad – Bazyliszek – obślizgłe stworzenie mityczne pojawiające się w baśniach. Niezatapialny jest następnym utworem o intensywnym, potężnym brzmieniu. W warstwie instrumentalnej położono przede wszystkim na równe, systematyczne tempo w rytmie rock’n’rollowego ducha. W balladzie ludowej o wężu z legend także nie brak elementów kontrastowych. W tym przypadku było nim użycie growlu, który idealnie odwzorował ryk obskurnego Bazyliszka.

Skrzypłocz
Starszy niż świat, jaki dziś go znamy – skrzypłocz, rodzaj obejmujący kilka reliktowych gatunków staroraków. Utwór przypomina słuchaczom, że my też kiedyś pójdziemy na dno i staniemy się zmumifikowanym reliktem. Zatopieni w galaktycznych głębinach mórz.

Z raju won
Dusza jest więzieniem ciała i nie wypuści jej nawet thrashowy łomot. „Z raju won” jest pełny wręcz punkowej energii i szybkości, które łączą się także z ciężkimi gitarowymi riffami charakterystycznymi dla heavy metalu. Odpowiedni utwór na zakończenie płyty – gwałtowny i pozostawiający niedosyt.

Nowa płyta to absurd, perwersja i wybijająca się szczególnie – oryginalność. Nietuzinkowość, na którą składa się z dopracowana warstwa liryczna, czy ciekawe sekwencje melodyczne. Niejednokrotnie urozmaicone pomrukami, wysokimi akcentami w wokale czy growlem.

Pomimo dopracowania szczegółów w każdym z utworów, album wydaje się być dość niestabilny w swojej kreacji. Każdy z kawałków jest zasadniczo samodzielny, wyróżnia się odrębną historią, mającą swój początek i zakończenie. W moim odczuciu brak w płycie jednoznacznego scalenia. Nici, która połączyłaby w całość każdej pozycji. Choć może włóczką spajającą całokształt albumu jest poniekąd sam tytuł – Przestwór. Przestrzeń otwarta, szeroka, w której pomieszczą się wszystkie różnorodne, wyimaginowane światy (i być może to jest ta niejednoznaczna klamra kompozycyjna).

WIJ wysunął macki w terytoria nieznane, tworząc galaktykę uformowaną z wierzeń i ciemnych historii. Nie jest to zespół, który można spłycić twierdzeniem „kolejna stonerowa kapela z ciekawą wokalistką”, WIJ to coś więcej. Coś niezmiernie wyszukanego i tym samym intrygującego.

Małgorzata Chabowska



Zespół Wij ponownie atakuje swoimi muzycznymi odnóżami i po kapitalnym debiucie ”Dziwidło” oraz niemniej udanej Ep-ce „Przeklęte wody” serwuje nam najnowsze dzieło o tytule „Przestwór”. Jeśli jednak spodziewacie się kalki z poprzednich wydawnictw to możecie się srogo zdziwić. Trio delikatnie przepoczwarzyło się i już nie czerpie inspiracji jedynie z proto-metalu lat 70-tych, a śmiało rozpościera swoje macki na inne gatunki z szeroko pojętej muzyki rockowej i metalowej.

„Dziwidło” to było dla mnie spektakularne odkrycie. Trzyosobowy skład bez gitary basowej, wokalistka (Tuja Szmaragd) o wyszkolonym głosie w Łódzkiej Akademii Muzycznej, wiosłowy (Palec) używający gitary barytonowej i te piękne aczkolwiek chwilami „plugawe” teksty. Pomimo faktu, iż zespół garściami czerpał od klasyków retro grania, była w tym niesamowita świeżość. Wystarczyło też, że raz wybrałem się na ich koncert i momentalnie stałem się zagorzałym fanem.

Zanim przejdziemy do sedna, czyli omówienia albumu należy wspomnieć, iż przed wydaniem najnowszej płyty nastąpiła zmiana w szeregach tria. Dotychczasowego perkusistę Mika zastąpił Bob. Trudno wyrokować jak wpłynęło to na repertuar płyty, ale zmiany w brzmieniu są jak najbardziej słyszalne.

Oczywiście sporym przekłamaniem było by napisać, że zespół zupełnie odciął się od retro wzorców. Na płycie nadal obecne są elementy klasycznego rocka, metalu, stoneru ale pojawiają się również wpływy thrash metalu czy gotyku. Już otwierająca całość „Panzerfura” rozpoczyna się od szybkich, thrashowych riffów, by płynnie przejść w bardziej sabbathowe klimaty. Zespół na pewno też lubuje się w nieodżałowanym Type O Negative. Mam wrażenie, że Tuja Szmaragd budując partie wokalne niektórych utworów mocno inspirowała się wrażliwością Petera Steela (np. refren w „Lete”). Zespół potrafi nagrać też utwory diabelsko przebojowe. Taki „Poroniec” ma wręcz stadionowy refren. Koncertową petardą będzie zapewne również żywiołowy „Niezatapialny”. Dla mnie jednak najlepszą kompozycją jest wręcz monumentalny „Brek Zarith”. Zespół mocno kombinuje w nim, w partiach instrumentalnych i wokalnych (te piękne wokalizy!!!). Doom miesza się z gotykiem i bardziej klasycznym metalem, a całość ma cudownie epicki klimat. „Skrzypłocz” w zwrotkach to znowu mocno motörheadowe granie, ale akurat w tym utworze Wij również miesza aranżacyjnie. Chyba jednak największym zaskoczeniem jest ostatni na płycie „Z raju won”. To już klasyczny thrash pełną gębą, którego nie powstydziłby się Kat i Roman Kostrzewski. Zespół tym razem zrezygnował z umieszczenia w trackliście coveru i w mojej opinii to dobre posunięcie. Zawsze autorski materiał jest bardziej wartościowy, a wokalistka nie będzie już musiała odpowiadać praktycznie w każdym wywiadzie na pytanie o album z cudzesami.

Na osobny akapit zasługują teksty Tui Szmaragd. Obecnie jest to dla mnie jedna z najlepszych polskich tekściarek.

Wokalistka w swoich song-opowieściach mocno inspiruje się słowiańskimi legendami („Poroniec”), komiksami („Brek Zarith”), mitologią („Lete”), ale potrafi też napisać tekst o pojeździe bojowym („Panzerfura”), czy też wręcz obrazoburczy („Z raju won”). Gdzieś w jej twórczości unosi się duch Kostrzewskiego, ale Tuja ma też swoje bardzo nieoczywiste inspiracje. Bawi się słowami, znaczeniami („Lucyferyna”, „Skrzypłocz”) i wręcz zaprasza odbiorcę do szukania tropów oraz nawiązań. O jej dziwnych historiach poruszających tematykę kosmicznych przestrzeni, krain zmarłych czy też morskich głębin można napisać solidną, naukową rozprawkę.

Jeśli chodzi o kwestie techniczne instrumenty zostały nagrane w Santa Studio (Haldor Gunberg, Mikołaj Kiciak), wokale w Mustache Ministry (Marcin Klimczak), zaś całość zmiksował Haldor Grunberg z Satanic Audio. Trzeba przyznać, że pomimo koktajlu zmieszanego z przeróżnych muzycznych inspiracji, całość jest zaskakująco spójna, a przede wszystkim bardzo… wijowa. Momentami naprawdę też ciężko uwierzyć, że te utwory nagrał trzyosobowy skład. Zespół w obrębie jednego kawałka potrafi naprawdę konkretnie zamieszać, co powoduje, że album na pewno nie jest muzycznie monotonny. Również wokalnie mam wrażenie, że porównując z debiutem, Tuja wzniosła się na wyższy poziom.

Wijowy „Przestwór” to kolejny dowód, że na polskiej scenie mamy prawdziwy muzyczny diament, który z nieoszlifowanej formy coraz bardziej nabiera kształtu i blasku. To już nie jest jedynie energetyczne granie zbudowane ze stosunkowo prostych riffów. Zespół kombinuje, buduje własną tożsamość i śmiało rozpycha się ramionami (sorry… odnóżami), aby stać się jednym z najważniejszych zespołów na polskiej scenie rockowo-metalowej. „Przestwór” to top najlepszych tegorocznych polskich albumów, a ja już nie jestem jedynie zagorzałym fanem. Po wielokrotnym przesłuchaniu ich najnowszego dzieła stałem się wręcz fanatycznym szalikowcem.

Mariusz Jagiełło



Nowa płyta Wij zatytułowana „Przestwór”, to jest jakiś nieprawdopodobny fenomen. Zresztą, sam Wij to jest jakiś fenomen. Skłamałbym, gdybym napisał, że od początku znam i bardzo lubię.

Długo się nie mogłem przekonać do tego zespołu, a tak naprawdę dopiero EP „Przeklęte Wody” i genialny cover Typów Negatywnych kupiły mnie w 100%. Dlatego na drugi pełny album czekałem mocno i muszę przyznać, że materiał ten przerósł moje oczekiwania. Spodziewałem się czegoś w stylu rozbudowanego heavy metalu, a dostałem znacznie, znacznie więcej. To co się dzieje na tej płycie pod względem muzycznym, wokalnym i tekstowym to jest jakaś niesamowita rzecz. Muzycznie jest tu sporo heavy, ale nie brakuje też bardziej drapiących stonerowych dźwięków. Zwalnia to czasem wpadając w objęcia doom, albo wręcz uderza w nuty black metalowe. Dodatkowo rock, punk hardcore… Nieistotne z jakim odłamem muzyki w danym momencie Wij romansuje, brzmi to autentycznie.

Wokalnie to jest już zupełnie kosmos. To jak się Pani wokalistka bawi wokalem, jakie robi głosowe akrobacje, to ja jestem nieustanie w szoku, a i nie raz włos mi się wręcz zjeży. To, jaka paletą barw głosu ta Pani dysponuje to jest po prostu niesamowite. Do tego bardzo inteligentne i przemyślane teksty. Razem daje to naprawdę fantastyczną opowieść, od której ciężko się oderwać. Trudno mi też wybrać jakiś faworytów z tych dziewięciu utworów. Na pewno „Oko” czy „Poroniec” nie zostały przypadkowo wybrane do promocji tej płyty. Znakomite numer. Wielokrotnie zapętliłem choćby „Skrzypłocza” ze względu na jego dość intrygujący charakter. Znakomicie prezentuje się też manifest niechęci do kleru, czyli „Z raju won”. „Lete” rozpuszcza mnie od środka hehe. Nie wiem, ale jest jakaś magia w tym numerze.

Co ja mogę napisać więcej. Wow! Dla mnie płyta nietuzinkowa, fantastycznie lekka, dogłębnie przyjemna i zaskakująco przebojowa. W idealnym świecie zamieszkanym przez inteligentnych ludzi, coś takiego powinno być puszczane na co dzień w radiu.

Pathologist



Druga płyta i drugi nokdaun. Debiut „Dziwidło” był kopniakiem wywarzającym drzwi razem z futrynami krajowej sceny rockowej. Kolejny LP „Przestwór” jest spełnieniem pokładanych wówczas nadziei. Mieli jeszcze niejednokrotnie pokazać na co ich stać, i pokazali.

Niby muzyka zespołu Wij oparta na „pradawnych” dźwiękach metalowych pionierów, zagrana na perkusję, gitarę i wokal, niesie w sobie z definicji duże uproszczenie, to jednak w idąc za tym rozumowaniem, wydając opinię, można łatwo wpaść w wilczy dół stereotypu. Na początku sami zwykli mawiać, że są zespołem proto-matalowym, ale niemal od razu, a już z pewnością na albumie numer dwa zaczęli wskazany ślad zacierać. Oryginalność grupy Wij bierze się właśnie z instrumentalnego ograniczenia i śpiewu oraz tekstów Tuji Szmaragd. W jednym i drugim wokalistka dodaje coś absolutnie unikatowego. Obdarzona silnym głosem Tuja wyśpiewuje wiersze jakby wzięte ze słowiańskich legend i zaklęć. Przez to ich utwory stają się wyjątkowe i po prostu… swojskie. Pomysł się sprawdził nie pierwszy raz. Eksponując słowiańską tożsamość, sporą popularność zdobył przecież Breakout i TSA, a na większą czy mniejszą, międzynarodową skalę także Niemen i SBB. Nie bez kozery przywołuję kultowe, rodzime nazwy, bo Wij głośno, dobitnie i ambitnie zgłasza swój akces do rockowej klasyki.

Wij na „Przestworze” emanuje większą pewnością siebie niż na debiucie. Mniej „garażowania” więcej starannej produkcji. W dodatku tym razem zahaczają o szerszą paletę metalowej ekspresji. Początek jest nawet punkowo thrashowy i tym samym płyta ma potężne otwarcie. Oto właściwe zaproszenie do rytualnego tańca z szamanami. Mrok z odrobiną grozy, potężne gitarowe riffy, gęsty rytm plus szalejąca w zwrotkach i refrenach Tuja, to świetny przepis na bardzo udany album , bo taki jest najnowszy krążek grupy Wij.

Witold Żogała



A mix of stoner metal, occult rock and angular prog with vocals sung in the bands native Polish tongue.
Poland's underground scene is one that constantly delivers and it has delivered something really special with this one.



..::TRACK-LIST::..

1. Panzerfura 04:44
2. Poroniec 03:23
3. Oko 04:32
4. Brek Zarith 04:42
5. Lete 03:36
6. Lucyferyna 03:15
7. Niezatapialny 02:56
8. Skrzypłocz 04:06
9. Z raju won 02:31



..::OBSADA::..

Palec - Guitars
Tuja Szmaragd - Vocals, Lyrics
Bob - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=WVTTWYuf5mU



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...( Info )...

Artist: Tokyo Blade
Album: Live From London
Year: 2024
Format/Quality: .mp3 320 kbps

...( TrackList )...

01. Dirty Faced Angels
02. Lightning Strikes
03. Blackhearts And Jaded Spades
04. Midnight Rendezvous
05. Rock Me To The Limit
06. Love Struck
07. You Are The Heart
08. Night Of The Blade
09. Always
10. Undercover Honeymoon
11. Playhouse Of Poison Dreams
12. Tough Guys Tumble
13. Make It Through The Night
14. If Heaven Is Hell

..::INFO::..

SAXON są niczym dobrze naoliwiona maszyna. Za nic mają zmieniające się mody, za nic mają upływający czas. Niezmiennie od lat łoją heavy metal i nie mają niemniejszego zamiaru zwolnić. Z nowym muzykiem na pokładzie (większość partii gitar zagrał Brian Tatler, który zastąpił Paula Quinna) zaprezentowali album Hell, Fire and Damnation, którym udowadniają sobie i wielu równolatkom, ze wiek to tylko liczba. Wstawka zawiera najnowszy, 24 studyjny album zespołu.

Title: Hell, Fire and Damnation

Artist: Saxon

Country: Wielka Brytania

Year: 2024

Genre:Heavy Metal

Format / Codec: MP3
Audio bitrate: 320 Kbps

..::TRACK-LIST::..

1. The Prophecy
2. Hell, Fire And Damnation
3. Madame Guillotine
4. Fire And Steel
5. There's Something In Roswell
6. Kubla Khan And The Merchant Of Venice
7. Pirates Of The Airwaves
8. 1066
9. Witches Of Salem
10. Super Charger

https://www.youtube.com/watch?v=UvJ1T_tGSBc

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Rewelacja!
Pięciopłytowy boks zawierający klasyczny materiał NWOBHM zarejestrowany w latach 1979-1981. Samson grał klasycznego, momentami mocno przyspieszonego hard rocka, wciąż mocno osadzonego w latach 70. (zwłaszcza na debiucie).
Pudełko gromadzi pierwsze trzy albumy ("Survivors" z 1979, "Head On" z 1980 i "Shock Tactics" z 1981 - dwa ostatnie z młodym i jeszcze głodnym Bruce'em Dickinsonem), poza tym dołączono koncertowy i doskonale brzmiący CD zarejestrowany na festiwalu w Reading w 1981. To tam właśnie Iron Maiden wykradli Dickinsona!

Ważna informacja dla fanów: dodatkowo (pierwszy raz na CD) umieszczono oryginalny, szybko wycofany z rynku, winylowy miks LP "Head On" który znałem od wielu lat i który moim zdaniem brzmi lepiej, bardziej naturalnie niż ten znany z wcześniejszych CD! Dodatkowo debiutancki album niemal w całości powtórzono (w 1979) ze ścieżką wokalną Dickinsona, dodano trochę fajnych kawałków z singli oraz kilka nagrań które po odejściu Bruce'a w 1982 nagrano na nowo - już z nowym wokalistą (Nickym Moore'em z Hackensack).



5CD set collecting together the three albums released by the influential classic hard rock and NWOBHM band, Samson, featuring lead guitarist Paul Samson, plus a live set from 1981.

Samson’s career goes back to the mid-1970s London pub and club circuit, with a membership that has included over the years John McCoy (Gillan, Mammoth), Nicky Moore (Mammoth) Clive Burr (Iron Maiden), Bruce Dickinson (Iron Maiden), Dave ‘Bucket’ Colwell (Bad Company), Mel Gaynor (Nolans, Simple Minds) Pete Jupp and Merv Goldsworthy (FM) and legendary drummer Thunderstick.

The band are renowned for being at the forefront of what became known as the “New Wave Of British Heavy Metal” (or NWOBHM), alongside Iron Maiden, Angel Witch, Def Leppard and Saxon. Operating originally as a trio, by July 1979 the band had expanded to a four- piece with the addition of future Iron Maiden vocalist Bruce Dickinson.

Produced by Gillan’s John McCoy, Samson released debut ‘Survivors’ in 1979, featured on CD1, by which time the band had coalesced around lead guitarist Paul, drummer Thunderstick, bass guitarist Chris Aylmer. The then unknown singer going by the Monty Python inspired name Bruce Bruce, now much better known as Bruce Dickinson joined after the album had been put to tape. As well as the ‘Mr Rock ‘N’ Roll’ single, bonus tracks include alternative versions of seven tracks from “Survivors” featuring Bruce on vocals.

In 1980 Samson released ‘Head On’, featuring the NWOBHM classic single ‘Vice Versa’, and the first full album to feature Bruce Dickinson’s vocals. The album also features the song ‘Thunderburst’ co-written with Iron Maiden’s Steve Harris. CD3 is the whole of the ‘Head On’ album, remixed by Tony Platt.

Samson looked poised to enter the big time with 1981’s ‘Shock Tactics’ on CD4, while CD5 finishes with their triumphant show at the 1981 Reading Festival, following which Bruce Dickinson left for worldwide success with Iron Maiden.



..::TRACK-LIST::..

CD 5 - Live At Reading 81:
1. Big Brother
2. Take It Like A Man
3. Nice Girl
4. Earth Mother
5. Vice Versa
6. Bright Lights
7. Walking Out On You
8. Hammerhead
9. Riding With The Angels
10. Gravy Train

11. Red Skies (Bonus Track - Rehearsal 06-1981)
12. Turn Out The Lights (Bonus Track - Rehearsal 06-1981)
13. Firing Line (Bonus Track - Rehearsal 06-1981)

Bonus Teracks - Shock Tactics sessions.



..::OBSADA::..

Vocals - Bruce Bruce (Bruce Dickinson)
Bass - Chris Aylmer
Drums - Mel Gaynor
Guitar - Paul Samson




https://www.youtube.com/watch?v=LkHLdbCn0Nk



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Rewelacja!
Pięciopłytowy boks zawierający klasyczny materiał NWOBHM zarejestrowany w latach 1979-1981. Samson grał klasycznego, momentami mocno przyspieszonego hard rocka, wciąż mocno osadzonego w latach 70. (zwłaszcza na debiucie).
Pudełko gromadzi pierwsze trzy albumy ("Survivors" z 1979, "Head On" z 1980 i "Shock Tactics" z 1981 - dwa ostatnie z młodym i jeszcze głodnym Bruce'em Dickinsonem), poza tym dołączono koncertowy i doskonale brzmiący CD zarejestrowany na festiwalu w Reading w 1981. To tam właśnie Iron Maiden wykradli Dickinsona!

Ważna informacja dla fanów: dodatkowo (pierwszy raz na CD) umieszczono oryginalny, szybko wycofany z rynku, winylowy miks LP "Head On" który znałem od wielu lat i który moim zdaniem brzmi lepiej, bardziej naturalnie niż ten znany z wcześniejszych CD! Dodatkowo debiutancki album niemal w całości powtórzono (w 1979) ze ścieżką wokalną Dickinsona, dodano trochę fajnych kawałków z singli oraz kilka nagrań które po odejściu Bruce'a w 1982 nagrano na nowo - już z nowym wokalistą (Nickym Moore'em z Hackensack).



5CD set collecting together the three albums released by the influential classic hard rock and NWOBHM band, Samson, featuring lead guitarist Paul Samson, plus a live set from 1981.

Samson’s career goes back to the mid-1970s London pub and club circuit, with a membership that has included over the years John McCoy (Gillan, Mammoth), Nicky Moore (Mammoth) Clive Burr (Iron Maiden), Bruce Dickinson (Iron Maiden), Dave ‘Bucket’ Colwell (Bad Company), Mel Gaynor (Nolans, Simple Minds) Pete Jupp and Merv Goldsworthy (FM) and legendary drummer Thunderstick.

The band are renowned for being at the forefront of what became known as the “New Wave Of British Heavy Metal” (or NWOBHM), alongside Iron Maiden, Angel Witch, Def Leppard and Saxon. Operating originally as a trio, by July 1979 the band had expanded to a four- piece with the addition of future Iron Maiden vocalist Bruce Dickinson.

Produced by Gillan’s John McCoy, Samson released debut ‘Survivors’ in 1979, featured on CD1, by which time the band had coalesced around lead guitarist Paul, drummer Thunderstick, bass guitarist Chris Aylmer. The then unknown singer going by the Monty Python inspired name Bruce Bruce, now much better known as Bruce Dickinson joined after the album had been put to tape. As well as the ‘Mr Rock ‘N’ Roll’ single, bonus tracks include alternative versions of seven tracks from “Survivors” featuring Bruce on vocals.

In 1980 Samson released ‘Head On’, featuring the NWOBHM classic single ‘Vice Versa’, and the first full album to feature Bruce Dickinson’s vocals. The album also features the song ‘Thunderburst’ co-written with Iron Maiden’s Steve Harris. CD3 is the whole of the ‘Head On’ album, remixed by Tony Platt.

Samson looked poised to enter the big time with 1981’s ‘Shock Tactics’ on CD4, while CD5 finishes with their triumphant show at the 1981 Reading Festival, following which Bruce Dickinson left for worldwide success with Iron Maiden.



..::TRACK-LIST::..

CD 5 - Live At Reading 81:
1. Big Brother
2. Take It Like A Man
3. Nice Girl
4. Earth Mother
5. Vice Versa
6. Bright Lights
7. Walking Out On You
8. Hammerhead
9. Riding With The Angels
10. Gravy Train

11. Red Skies (Bonus Track - Rehearsal 06-1981)
12. Turn Out The Lights (Bonus Track - Rehearsal 06-1981)
13. Firing Line (Bonus Track - Rehearsal 06-1981)

Bonus Teracks - Shock Tactics sessions.



..::OBSADA::..

Vocals - Bruce Bruce (Bruce Dickinson)
Bass - Chris Aylmer
Drums - Mel Gaynor
Guitar - Paul Samson




https://www.youtube.com/watch?v=LkHLdbCn0Nk



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Nie mogę sobie wyobrazić, żeby jakikolwiek miłośnik Doomu pozostał obojętny po doświadczeniu Distortions i nie mogę się doczekać ostatniej części trylogii...

FA


British epic doom metallers Godthrymm (featuring members once involved in such luminaries as My Dying Bride, Anathema, Vallenfyre, and Solstice) return with their new album, Distortions. The follow-up to 2020’s widely-lauded Reflections shows the Halifax-based quartet of Hamish Glencross (guitars/vocals), Catherine Glencross (keyboards/vocals), “Sasquatch” Bob Crolla (bass), and Shaun “Winter” Taylor-Steels (drums) elegantly expanding upon their sound and vision. With tracks like “Follow Me,” featuring former My Dying Bride compatriot Aaron Stainthorpe, “Echoes,” and “Devils,” Distortions advances Godthrymm into the hallowed halls of the genre they adore to death.

“I absolutely wanted to create a much more layered and complex arrangement in the sound,” says Godthrymm’s Hamish Glencross. “Totally amping up the contrasts to the extreme—the light shines brighter, and the darker depths are vast trenches. There is a lot more harmony and melancholy for much of it, but also some slab-heavy riffing, too. We wanted a total progression in the production and more class and clarity in the sound, as opposed to Reflections, which could get quite dense in tone.”

Distortions is the second part of Glencross’ Visions trilogy—the third part, Projections, is already in the works. Throughout its seven-track, hour-long expanse, Godthrymm’s sophomore effort delves deeper into the despondent march of post-pandemic singles “Chasm” and “In Perpetuum,” the latter released exclusively on Decibel Magazine’s Decibel Flexi Series in 2022. Glencross’ emotionally-charged vocals pair perfectly with his towering riffs and thoughtful, crestfallen harmonies. The rhythmic foundation of Crolla and Taylor-Steels is absolutely critical to Glencross’ woebegone éclat. With Catherine Glencross’ angelic vocals and atmospheric keyboards stitched into the monumental “As Titans,” the granite-hard “Obsess and Regress,” and the stirring “Pictures Remain,” Distortions has it all.

“The songwriting for Distortions began during the first lockdown,” Glencross says. “That inspired me to start writing and recording at home, and that structure helped define how we would ultimately write the album. It was very much isolated for the most part, though. I would write and record the first arrangement of a song and then send it through to the others, who would record their parts and send them back. Then, it would be a case of refining and rewriting as inspired by the contributions of everyone. Only one song, ‘Devils,’ was written in the rehearsal room before the rest of the album.”

For an album centered lyrically on grief, loss, regret, resolve, love, and determination, it’s hard to imagine something inexplicably heavy yet remarkably beautiful. Producer Andy Hawkins (Hark, Grave Lines) was the perfect man for the job. Spread across The Nave Studio in Leeds and Sasquatch Music Studio in Huddersfield, he captured Godthrymm at their most menacing (“Unseen Unheard”) and vulnerable (“Follow Me”). The tones he extracted from Glencross, Crolla, and Taylor-Steels absolutely crush, while the brighter moments (like Catherine Glencross’ spell-binding vocals on “Obsess and Regress”) splinter Godthrymm’s disheartened darkness in two. Distortions was mastered by Mark Midgley (Doom, Hellkrusher) for Northern Mastering Co.

“I wanted the production to match the care and attention put into the writing of the music,” says Glencross. “I think we’ve achieved that with Andy. The guitar tones are more amp driven than pedal-driven. It simultaneously sounds huge, but there’s space in there too. Nothing is fighting for space, which I think happened somewhat with the last album, which got a bit too dense. This album has clarity as well as weight. I was incredibly amazed by everyone’s dedication and hard work in turning in such wonderful performances. I am incredibly lucky to be working with such wonderful people.”

For a band that formed in 2017, Godthrymm are on an impressive run. Not only have they proven to be a formidable live act—invites to Bloodstock Open Air, In Flammen Open Air, and Tomorrow’s Ghost Festival are but the beginning—but the group’s prolific output of three EPs, two singles, and two full-length albums have also repositioned England as the epicenter of high-quality, epic-sounding doom metal. The cover art by Andy Green (My Dying Bride, Strangeways) is simply a force multiplier. All eyes are on Godthrymm with Distortions.

“I hope we continue to evolve and progress,” Glencross says. “The sound is decidedly more complete [on Distortions] than the previous incarnations, which are quite primitive. I hope people connect with the passion and love we have put in. The themes are universal and eternal. I’m very grateful and touched any time anyone appreciates our work.”



..::TRACK-LIST::..

1. As Titans 11:28
2. Devils 06:47
3. Echoes 08:35
4. Obsess and Regress 07:17
5. Unseen Unheard 06:49
6. Follow Me 12:45
7. Pictures Remain 06:17



..::OBSADA::..

Shaun 'Winter' Taylor-Steels - Drums
Hamish Glencross - Vocals, Guitars
'Sasquatch' Bob Crolla - Bass
Catherine Glencross - Vocals (female), Keyboards


Additional guitar on 'Obsess and Regress' by Al Kotwal
Guest vocals on 'Devils' by Polly-Jean and Maggie Glencross
Guest vocals on 'Unseen Unheard' by Scoot Gladok
Guest vocals on 'Follow Me' by Aaron Stainthrope

'Echoes' is dedicated to Martyn 'Marv' Hall




https://www.youtube.com/watch?v=7mEZ3EDmtAE



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Nie mogę sobie wyobrazić, żeby jakikolwiek miłośnik Doomu pozostał obojętny po doświadczeniu Distortions i nie mogę się doczekać ostatniej części trylogii...

FA


British epic doom metallers Godthrymm (featuring members once involved in such luminaries as My Dying Bride, Anathema, Vallenfyre, and Solstice) return with their new album, Distortions. The follow-up to 2020’s widely-lauded Reflections shows the Halifax-based quartet of Hamish Glencross (guitars/vocals), Catherine Glencross (keyboards/vocals), “Sasquatch” Bob Crolla (bass), and Shaun “Winter” Taylor-Steels (drums) elegantly expanding upon their sound and vision. With tracks like “Follow Me,” featuring former My Dying Bride compatriot Aaron Stainthorpe, “Echoes,” and “Devils,” Distortions advances Godthrymm into the hallowed halls of the genre they adore to death.

“I absolutely wanted to create a much more layered and complex arrangement in the sound,” says Godthrymm’s Hamish Glencross. “Totally amping up the contrasts to the extreme—the light shines brighter, and the darker depths are vast trenches. There is a lot more harmony and melancholy for much of it, but also some slab-heavy riffing, too. We wanted a total progression in the production and more class and clarity in the sound, as opposed to Reflections, which could get quite dense in tone.”

Distortions is the second part of Glencross’ Visions trilogy—the third part, Projections, is already in the works. Throughout its seven-track, hour-long expanse, Godthrymm’s sophomore effort delves deeper into the despondent march of post-pandemic singles “Chasm” and “In Perpetuum,” the latter released exclusively on Decibel Magazine’s Decibel Flexi Series in 2022. Glencross’ emotionally-charged vocals pair perfectly with his towering riffs and thoughtful, crestfallen harmonies. The rhythmic foundation of Crolla and Taylor-Steels is absolutely critical to Glencross’ woebegone éclat. With Catherine Glencross’ angelic vocals and atmospheric keyboards stitched into the monumental “As Titans,” the granite-hard “Obsess and Regress,” and the stirring “Pictures Remain,” Distortions has it all.

“The songwriting for Distortions began during the first lockdown,” Glencross says. “That inspired me to start writing and recording at home, and that structure helped define how we would ultimately write the album. It was very much isolated for the most part, though. I would write and record the first arrangement of a song and then send it through to the others, who would record their parts and send them back. Then, it would be a case of refining and rewriting as inspired by the contributions of everyone. Only one song, ‘Devils,’ was written in the rehearsal room before the rest of the album.”

For an album centered lyrically on grief, loss, regret, resolve, love, and determination, it’s hard to imagine something inexplicably heavy yet remarkably beautiful. Producer Andy Hawkins (Hark, Grave Lines) was the perfect man for the job. Spread across The Nave Studio in Leeds and Sasquatch Music Studio in Huddersfield, he captured Godthrymm at their most menacing (“Unseen Unheard”) and vulnerable (“Follow Me”). The tones he extracted from Glencross, Crolla, and Taylor-Steels absolutely crush, while the brighter moments (like Catherine Glencross’ spell-binding vocals on “Obsess and Regress”) splinter Godthrymm’s disheartened darkness in two. Distortions was mastered by Mark Midgley (Doom, Hellkrusher) for Northern Mastering Co.

“I wanted the production to match the care and attention put into the writing of the music,” says Glencross. “I think we’ve achieved that with Andy. The guitar tones are more amp driven than pedal-driven. It simultaneously sounds huge, but there’s space in there too. Nothing is fighting for space, which I think happened somewhat with the last album, which got a bit too dense. This album has clarity as well as weight. I was incredibly amazed by everyone’s dedication and hard work in turning in such wonderful performances. I am incredibly lucky to be working with such wonderful people.”

For a band that formed in 2017, Godthrymm are on an impressive run. Not only have they proven to be a formidable live act—invites to Bloodstock Open Air, In Flammen Open Air, and Tomorrow’s Ghost Festival are but the beginning—but the group’s prolific output of three EPs, two singles, and two full-length albums have also repositioned England as the epicenter of high-quality, epic-sounding doom metal. The cover art by Andy Green (My Dying Bride, Strangeways) is simply a force multiplier. All eyes are on Godthrymm with Distortions.

“I hope we continue to evolve and progress,” Glencross says. “The sound is decidedly more complete [on Distortions] than the previous incarnations, which are quite primitive. I hope people connect with the passion and love we have put in. The themes are universal and eternal. I’m very grateful and touched any time anyone appreciates our work.”



..::TRACK-LIST::..

1. As Titans 11:28
2. Devils 06:47
3. Echoes 08:35
4. Obsess and Regress 07:17
5. Unseen Unheard 06:49
6. Follow Me 12:45
7. Pictures Remain 06:17



..::OBSADA::..

Shaun 'Winter' Taylor-Steels - Drums
Hamish Glencross - Vocals, Guitars
'Sasquatch' Bob Crolla - Bass
Catherine Glencross - Vocals (female), Keyboards


Additional guitar on 'Obsess and Regress' by Al Kotwal
Guest vocals on 'Devils' by Polly-Jean and Maggie Glencross
Guest vocals on 'Unseen Unheard' by Scoot Gladok
Guest vocals on 'Follow Me' by Aaron Stainthrope

'Echoes' is dedicated to Martyn 'Marv' Hall




https://www.youtube.com/watch?v=7mEZ3EDmtAE



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Rewelacja!
Pięciopłytowy boks zawierający klasyczny materiał NWOBHM zarejestrowany w latach 1979-1981. Samson grał klasycznego, momentami mocno przyspieszonego hard rocka, wciąż mocno osadzonego w latach 70. (zwłaszcza na debiucie).
Pudełko gromadzi pierwsze trzy albumy ("Survivors" z 1979, "Head On" z 1980 i "Shock Tactics" z 1981 - dwa ostatnie z młodym i jeszcze głodnym Bruce'em Dickinsonem), poza tym dołączono koncertowy i doskonale brzmiący CD zarejestrowany na festiwalu w Reading w 1981. To tam właśnie Iron Maiden wykradli Dickinsona!

Ważna informacja dla fanów: dodatkowo (pierwszy raz na CD) umieszczono oryginalny, szybko wycofany z rynku, winylowy miks LP "Head On" który znałem od wielu lat i który moim zdaniem brzmi lepiej, bardziej naturalnie niż ten znany z wcześniejszych CD! Dodatkowo debiutancki album niemal w całości powtórzono (w 1979) ze ścieżką wokalną Dickinsona, dodano trochę fajnych kawałków z singli oraz kilka nagrań które po odejściu Bruce'a w 1982 nagrano na nowo - już z nowym wokalistą (Nickym Moore'em z Hackensack).



5CD set collecting together the three albums released by the influential classic hard rock and NWOBHM band, Samson, featuring lead guitarist Paul Samson, plus a live set from 1981.

Samson’s career goes back to the mid-1970s London pub and club circuit, with a membership that has included over the years John McCoy (Gillan, Mammoth), Nicky Moore (Mammoth) Clive Burr (Iron Maiden), Bruce Dickinson (Iron Maiden), Dave ‘Bucket’ Colwell (Bad Company), Mel Gaynor (Nolans, Simple Minds) Pete Jupp and Merv Goldsworthy (FM) and legendary drummer Thunderstick.

The band are renowned for being at the forefront of what became known as the “New Wave Of British Heavy Metal” (or NWOBHM), alongside Iron Maiden, Angel Witch, Def Leppard and Saxon. Operating originally as a trio, by July 1979 the band had expanded to a four- piece with the addition of future Iron Maiden vocalist Bruce Dickinson.

Produced by Gillan’s John McCoy, Samson released debut ‘Survivors’ in 1979, featured on CD1, by which time the band had coalesced around lead guitarist Paul, drummer Thunderstick, bass guitarist Chris Aylmer. The then unknown singer going by the Monty Python inspired name Bruce Bruce, now much better known as Bruce Dickinson joined after the album had been put to tape. As well as the ‘Mr Rock ‘N’ Roll’ single, bonus tracks include alternative versions of seven tracks from “Survivors” featuring Bruce on vocals.

In 1980 Samson released ‘Head On’, featuring the NWOBHM classic single ‘Vice Versa’, and the first full album to feature Bruce Dickinson’s vocals. The album also features the song ‘Thunderburst’ co-written with Iron Maiden’s Steve Harris. CD3 is the whole of the ‘Head On’ album, remixed by Tony Platt.

Samson looked poised to enter the big time with 1981’s ‘Shock Tactics’ on CD4, while CD5 finishes with their triumphant show at the 1981 Reading Festival, following which Bruce Dickinson left for worldwide success with Iron Maiden.



UWAGA!!!
Ostatni album Bruce'a Dickinsona z zespołem przed dołączeniem do Iron Maiden.



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - SHOCK TACTICS (1981):
1. Riding With The Angels
2. Earth Mother
3. Nice Girl
4. Blood Lust
5. Go To Hell
6. Bright Lights
7. Once Bitten
8. Grime Crime
9. Communion

Bonus Tracks:
10. Little Big Man
11. Pyramid To The Stars
12. Losing My Grip



..::OBSADA::..

'Bruce Bruce' Dickinson - vocals
Paul Samson - guitar
Chris Aylmer - bass guitar
Thunderstick - drums





https://www.youtube.com/watch?v=icDP1mYQpQ0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Rewelacja!
Pięciopłytowy boks zawierający klasyczny materiał NWOBHM zarejestrowany w latach 1979-1981. Samson grał klasycznego, momentami mocno przyspieszonego hard rocka, wciąż mocno osadzonego w latach 70. (zwłaszcza na debiucie).
Pudełko gromadzi pierwsze trzy albumy ("Survivors" z 1979, "Head On" z 1980 i "Shock Tactics" z 1981 - dwa ostatnie z młodym i jeszcze głodnym Bruce'em Dickinsonem), poza tym dołączono koncertowy i doskonale brzmiący CD zarejestrowany na festiwalu w Reading w 1981. To tam właśnie Iron Maiden wykradli Dickinsona!

Ważna informacja dla fanów: dodatkowo (pierwszy raz na CD) umieszczono oryginalny, szybko wycofany z rynku, winylowy miks LP "Head On" który znałem od wielu lat i który moim zdaniem brzmi lepiej, bardziej naturalnie niż ten znany z wcześniejszych CD! Dodatkowo debiutancki album niemal w całości powtórzono (w 1979) ze ścieżką wokalną Dickinsona, dodano trochę fajnych kawałków z singli oraz kilka nagrań które po odejściu Bruce'a w 1982 nagrano na nowo - już z nowym wokalistą (Nickym Moore'em z Hackensack).



5CD set collecting together the three albums released by the influential classic hard rock and NWOBHM band, Samson, featuring lead guitarist Paul Samson, plus a live set from 1981.

Samson’s career goes back to the mid-1970s London pub and club circuit, with a membership that has included over the years John McCoy (Gillan, Mammoth), Nicky Moore (Mammoth) Clive Burr (Iron Maiden), Bruce Dickinson (Iron Maiden), Dave ‘Bucket’ Colwell (Bad Company), Mel Gaynor (Nolans, Simple Minds) Pete Jupp and Merv Goldsworthy (FM) and legendary drummer Thunderstick.

The band are renowned for being at the forefront of what became known as the “New Wave Of British Heavy Metal” (or NWOBHM), alongside Iron Maiden, Angel Witch, Def Leppard and Saxon. Operating originally as a trio, by July 1979 the band had expanded to a four- piece with the addition of future Iron Maiden vocalist Bruce Dickinson.

Produced by Gillan’s John McCoy, Samson released debut ‘Survivors’ in 1979, featured on CD1, by which time the band had coalesced around lead guitarist Paul, drummer Thunderstick, bass guitarist Chris Aylmer. The then unknown singer going by the Monty Python inspired name Bruce Bruce, now much better known as Bruce Dickinson joined after the album had been put to tape. As well as the ‘Mr Rock ‘N’ Roll’ single, bonus tracks include alternative versions of seven tracks from “Survivors” featuring Bruce on vocals.

In 1980 Samson released ‘Head On’, featuring the NWOBHM classic single ‘Vice Versa’, and the first full album to feature Bruce Dickinson’s vocals. The album also features the song ‘Thunderburst’ co-written with Iron Maiden’s Steve Harris. CD3 is the whole of the ‘Head On’ album, remixed by Tony Platt.

Samson looked poised to enter the big time with 1981’s ‘Shock Tactics’ on CD4, while CD5 finishes with their triumphant show at the 1981 Reading Festival, following which Bruce Dickinson left for worldwide success with Iron Maiden.



UWAGA!!!
Ostatni album Bruce'a Dickinsona z zespołem przed dołączeniem do Iron Maiden.



..::TRACK-LIST::..

CD 4 - SHOCK TACTICS (1981):
1. Riding With The Angels
2. Earth Mother
3. Nice Girl
4. Blood Lust
5. Go To Hell
6. Bright Lights
7. Once Bitten
8. Grime Crime
9. Communion

Bonus Tracks:
10. Little Big Man
11. Pyramid To The Stars
12. Losing My Grip



..::OBSADA::..

'Bruce Bruce' Dickinson - vocals
Paul Samson - guitar
Chris Aylmer - bass guitar
Thunderstick - drums





https://www.youtube.com/watch?v=icDP1mYQpQ0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...




This eternal French Metal classic!



..::TRACK-LIST::..

1. D'Ailleurs
2. Majesté
3. Hymne À La Mort
4. Légende
5. Nuit Des Limbes
6. Civilisation Perdue
7. Délire D'Un Fou
8. Cyclope De L'Etang
9. Métamorphose

Premier Mixage
10. D'Ailleurs
11. Majesté
12. Hymne À La Mort
13. Légende
14. Nuit Des Limbes
15. Civilisation Perdue
16. Délire D'Un Fou
17. Cyclope De L'Etang
18. Métamorphose



..::OBSADA::..

Vocals, Lyrics By - Christian Augustin
Lead Guitar, Music By - Stéphane Dumont
Drums - Bob Snake
Guitar - Didier Demajean
Bass - Daniel Lapp




https://www.youtube.com/watch?v=-p0IIi5W71c



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...




This eternal French Metal classic!



..::TRACK-LIST::..

1. D'Ailleurs
2. Majesté
3. Hymne À La Mort
4. Légende
5. Nuit Des Limbes
6. Civilisation Perdue
7. Délire D'Un Fou
8. Cyclope De L'Etang
9. Métamorphose

Premier Mixage
10. D'Ailleurs
11. Majesté
12. Hymne À La Mort
13. Légende
14. Nuit Des Limbes
15. Civilisation Perdue
16. Délire D'Un Fou
17. Cyclope De L'Etang
18. Métamorphose



..::OBSADA::..

Vocals, Lyrics By - Christian Augustin
Lead Guitar, Music By - Stéphane Dumont
Drums - Bob Snake
Guitar - Didier Demajean
Bass - Daniel Lapp




https://www.youtube.com/watch?v=-p0IIi5W71c



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!